Victoria Regia was niet minder dan een godsbewijs

En Artis is leuk, maar afgelopen weekend bleek dat wel érg veel mensen het met me eens waren. Vijf rijen dik tussen de lekkende ijsjes staan wachten op een giraf die niet naar buiten komt, dat heeft toch nét iets te weinig je-ne-sais-quoi, zelfs in de vakantie; maar geen nood, de Hortus Botanicus zit om de hoek en daar komt geen hond.

Dat laatste bleek overigens mee te vallen. Ik was amper binnen of ik stuitte al op een in verschoten kaki vrijetijdsplunje gestoken bejaard echtpaar, tanige padvinders op juchtlederen wandelschoenen uit een vervlogen tijdperk. 'Ja, maar dit is geen gewóón vijfvingerig guichelheil', fluisterde de man tegen de vrouw. Kijk maar, hij staat naast stijve moerasweegbree. En dat doet hij alleen als er slipbladig loogkruid in de buurt groeit. Dus...'

Even verderop stonden twee jonge Pakistani in klederdracht, compleet met tulbanden en knielange witte bloezen, eerbiedig aan een paars struikje te ruiken dat ze blijkbaar thuis niet hadden. Nou ja, misschien hadden ze het Anne Frankhuis al achter de rug en voor bierfietsen in het Red Light District leken het me geen types.

'Het zijn zulke sááie bomen', verzuchtte een 14-jarig meisje met Goois accent tegen haar vader. Ze waren allebei zongebruind, en kennelijk bezig aan een educatief valreepuitstapje om een beetje op te wegen tegen drie weken in een zonnig oord met een allengs zanderiger bestseller van Karin Slaughter als enige intellectuele bagage.

Toegegeven, er wáren nogal wat saaie bomen bij, maar bij de vleesetende planten fleurde ik weer helemaal op. Ze zagen er precies zo uit als in een tekenfilm, met van die dichtklappende kartelbladeren en gifgroene vitrioolbekertjes vol spartelende insecten. Bovendien liep er een poes zonder staart rond, en dan ga je je toch afvragen wat daar is voorgevallen.

Ik passeerde nog wat met uitsterven bedreigde groeisels waar niemand een traan om zal laten, en toen stuitte ik op een vijver met daarin iets prachtigs. Victoria Regia. Drijvende, reusachtige, volmaakt ronde, platte leliebladeren met keurig opstaande randjes, als de dienblaadjes van café Hoppe, maar dan veel en veel groter. Echo's van onberispelijk gearticuleerde herenstemmen uit Polygoonjournalen waaiden door mijn hoofd. 'Een wonderbaerlijke gift van Moeder Natuur... een deursnee van bijna 2 meter... sterk genoeg veur het draegen van een 5-jaerig kind...'

Victoria Regia! Het was niet minder dan een godsbewijs. Languit wilde ik me neervlijen op zo'n koel, stevig waterblad, want wat heeft een 5-jarig kind dat ík niet heb?

Daar was het Gooise meisje weer. 'Pap', zei ze. 'Pap. Laten we nou naar Artis gaan. Daar hebben ze tenminste nog béésten.'