Verwijtende blik van vrouwen in verregende vakanties

In het regenachtige park tsjilpte het van de buitenlandse talen: Duitsers, Russen, Britten, Italianen en peervormig dikke Amerikanen zwierven met hun kindertjes rond tussen het druipende gebladerte, en een Spaans gezin probeerde zelfs te barbecuen in de motregen, rillend op modderige hotelhanddoeken gezeten (een eervolle vermelding voor degene die mij kan uitleggen hoe hotelhanddoeken toch altijd weer zo tandpastawit herrijzen).

Je moet wát in zo'n paasvakantie. In Amsterdam is het begin april meestal nog veel te koud, maar daar trekt niemand zich iets van aan; het wordt hier elk jaar drukker. Op het terras van het Blauwe Theehuis zat een Duits gezin met koffie en appelsap. Vader, moeder, een jongetje en een meisje van 8 en 10. Ze aten er boterhammetjes bij uit eigen voorraad, een beetje tersluiks, wat niet nodig was, want bij het Blauwe Theehuis kun je gerust een van thuis meegebracht geroosterd everzwijn of drietrapsbruidstaart nuttigen zonder dat het personeel ingrijpt.

De Duitsers waren blond, slank, fris en deden me erg denken aan het Zweedse gezin uit Turist, een uiterst beklemmende film waarvan ik een nacht wakker heb gelegen, waarna ik besloot A: nooit meer op skivakantie te gaan en B: te gaan scheiden. Dat laatste is inmiddels een beetje bijgetrokken.

'Doe de iPad maar in de rugzak, Felix, hij wordt nat', zei de moeder tegen het zoontje, dat zich bij wijze van antwoord wat dieper over het scherm boog. De vader pelde een banaan en beet erin. 'Felix. Doe de iPad in de rugzak, zeg ik', herhaalde de moeder wat luider. Achter haar brachten twee passerende jongens van een jaar of 16 als bij afspraak synchroon de Hitlergroet. De vader zag het, maar hij zei niets.

'Kunnen we ergens naartoe waar het warm is?', vroeg het jongetje. 'Maar niet weer een museum ... mogen we in het hotel televisie kijken?' De moeder zweeg en keek haar man aan, met de lijdend-verwijtende standaardblik van vrouwen in verregende vakanties. Ik wachtte op het 'Jíj moest zo nodig ...', maar dat kwam niet.

'In Sachsen-Anhalt hebben ze geen paasvakantie', zei de man. 'Ze hebben het daar afgeschaft. Denk je eens in. Dan kunnen ze dat toch in Berlijn ook wel? Twee weken. Twéé weken paasvakantie... wer braucht denn so was?' 'Nou ja, Sachsen-Anhalt', zei de vrouw een beetje minachtend. 'Daar is het immers ...', ze maakte de zin niet af. De man stond op en begon met bruuske gebaren schillen en papiertjes op te ruimen.

'We kwamen toch naar Amsterdam om de tulpen te bekijken?', sprak het dochtertje. 'Ik zie helemaal geen tulpen....'

Nee, dat klopte. In de verste verte niet.