Verstoten Ken Livingstone schaart zich achter Labour

Ken Livingstone zit weer met een rode rozet in de Londense metro. De man die een jaar geleden door New Labour in de ban werd gedaan maar desondanks burgemeester van Londen werd, zal zijn Labourverleden in de campagne niet verloochenen.

Hij raadt alle Londenaren aan op Labour-kandidaten te stemmen, al is het alleen maar om een comeback van de Tories te voorkomen. Daarbij schuwt hij enig opportunisme niet: in districten waar Labour weinig kans heeft tegen een Conservatieve opponent moeten de 'roden' volgens Livingstone de Liberaal-Democraten steunen. 'Als de Conservatieven aan de macht komen, zou dat een ramp voor Londen zijn.'

Livingstone zal actief campagne voeren. Zijn steun is een belangrijke opsteker voor Blair. Livingstone is veruit de populairste Britse politicus.

Een jaar geleden leefde Livingstone nog op voet van oorlog met New Labour. De partijvernieuwers beschouwden hem als een socialist van de oude stempel en een symbool van de beruchte Engelse ziekte van economisch wanbeleid: hij moest zo snel mogelijk worden uitgeschakeld. Toen Livingstone aspiraties had om burgemeester van Londen te worden, werd hij doodeenvoudig uit de partij gezet. Als onafhankelijke kandidaat won hij daarop de burgemeestersverkiezingen glansrijk.

Livingstone heeft zich ook als bestuurder ontpopt als een politiek natuurtalent. Zelfs onaangename beslissingen zoals de poging Trafalger Square 'te verlossen van de vliegende ratten' (duiven) weet hij met zoveel charme te brengen dat niemand echt kwaad op hem wordt.

Livingstone is daardoor een gevaarlijke luis in de pels van New Labour geworden. Hij heeft zich met alle mogelijke middelen gekeerd tegen het plan van vice-premier John Prescott voor gedeeltelijke privatisering van de London Underground, het oudste en grootste metronetwerk ter wereld.

Hij benoemde de Amerikaan Bob Kiley - een voormalig CIA-informant en ex-bestuurder van de metro van New York - tot baas van London Transport. Daarnaast steunde hij publiekelijk enkele malen de metrostakers en kondigde hij aan de privatisering desnoods via een rechtszaak aan te zullen vechten.

Livingstone heeft geen spin-doctors of mannetjesmakers voor zijn public-relations nodig. Hij mengt zich graag tussen de Londenaren op straat: of dat nu arbeiders in een achterstandswijk zijn, experimentele kunstenaars in Hackney, een groep Citybankiers tijdens een copieus diner of wanhopige asielzoekers. Toen de metro enkele weken geleden staakte nam Ken geen taxi, maar liep hij het vijf kilometer lange stuk van zijn woonhuis naar het stadskantoor - onderweg pratend met de mensen die door de staking werden getroffen. Het Londense clubcircuit adoreert hem: geen hip etablissement kan worden geopend zonder de aanwezigheid van 'Cool Ken'.

Indien Ken Livingstone zich tijdens de campagne tegen New Labour had gekeerd, zou de partij een groot probleem erbij hebben gehad. Maar Blair heeft de 'Ken-bom' tijdig onschadelijk kunnen maken. In Londen vraagt iedereen zich nu af hoe Livingstone daarvoor zal worden beloond. Blair zelf wilde daar geen uitspraak over doen. Op de vraag of Ken Livingstone het partijlidmaatschap na de verkiezingen terugkrijgt, bleef Tony Blair het antwoord schuldig. 'Het is nu niet aan de orde daarover te praten.'