Vermakelijk theater over menselijk onvermogen
theater Poep- en piesgrappen: we willen er eigenlijk niet om lachen, maar als Droog Brood ze maakt, is er geen ontkomen meer aan....
De frisse wind van het toneelmatige Droog Brood kent meer gooi- en smijtwerk. Een hilarische burensketch is Snip en Snap anno 2009: Peter van de Witte speelt een nieuwe bewoner die komt kennismaken met zijn bovenbuurman (Hoeflaak). De man blijkt met olifantenpoten door het huis te stampen en alles belachelijk luidruchtig te doen. De scène wordt met de minuut absurder. Van de Witte blijft consequent vriendelijk, totdat hij vlak voor vertrek uitbarst.
Vergeleken met voorgangers Omwille van de Smeer en De kip met De Gouden Enkels heeft deze voorstelling meer vaart, dat is een pluspunt. Inhoudelijk is het iets minder schrijnend – het kon eerder nog wel eens echt ongemakkelijk worden, nu wordt het randje minder opgezocht. Waar het in vorige voorstellingen vaak over onmogelijke (liefdes)relaties en communicatief onbegrip ging, schuilt de humor nu vooral in absurde situaties.
Het liefst presenteert het duo onsympathieke mensen voor wie toch begrip valt op te brengen, zoals een harteloze topmanager of een jongen zonder ruggengraat. Droog Brood heeft opnieuw een feilloos oog voor het menselijk onvermogen. En dat levert dit keer vooral vermakelijk theater op.
