In zijn column 'Déjà vu' in Trouw schreef Tourverslaggever Johan Woldendorp gisteren dat hij woensdagochtend op het plein van Tarbes een potje had zitten janken. De emoties rond de dood van Fabio Casartelli waren hem te veel geworden. Even was er geen déjà vu.

Het was de teneur in alle verslagen van de afgelopen dagen, ook in de Volkskrant. Verslagenheid heerste in de perszaal, verontwaardiging over het commerciële cynisme en over Thévenet die de rouwprocessie van woensdag afkeurde.

Maar keken ze met z'n allen niet net iets te veel door het vergrootglas dat àlles in de Ronde van Frankrijk buiten proporties opblaast, een ongeval en eigen emoties incluis?

Uit ervaring weet ik dat dat gemakkelijk kan gebeuren, in de Tour.

Op de sportpagina van Het Parool stonden gisteren vier stukken over de dood van Casartelli.

Casartelli is gestorven, schreef verslaggever Harry ten Asbroek, en met hem de Tour. 'De stilte zal voortduren.'

Ik denk van niet.

'Maar voor je gevoel hoort de dood niet bij de wielersport', noteerde Johan Woldendorp.

Hoezo niet? De wielersport, dat was toch het leven zelf?

Ik wil niet cynisch doen, maar als de Tour volgend jaar weer van start gaat, zal de dood van Casartelli zijn teruggebracht tot wat hij is: een tragisch bedrijfsongeval. Voetnoot bij de mooie Ronde van 1995.

Tot de volgende dode. Dan keert zijn naam weer even terug, in het rijtje Ponsin, Santisteban, Ravasio en nog tien anderen.

Achttiende etappe, Montpon Menesterol - Limoges, Tourtip Susanne Horsdal (BT): 1. Skibby, 2. Bontempi, 3. Abdoesjaparov.