Vereniging De Ramptoerist. Huidig ledental: 12 miljoen

Begin dit jaar werd in Noord-Holland een dakpan verbrijzeld door een meteoriet. Daarna gebeurden er rare dingen in het dorp. De hond sprak opeens Russisch. Korte geschreeuwde bevelen. 'Vreten, nu!', maar dan in een onverstaanbaar dialect, zodat niemand hem begreep.

Twee dagen na de kapotte dakpan stond er, midden in het dorp, opeens een ophaalbrug, met een klein brugwachtertje ernaast. Die sprak gewoon Nederlands. Dat was al wat gekker, vooral omdat er geen druppel water door het dorp stroomde. Ondertussen werd die steen maar heter en heter. De eigenaresse van het getroffen huis baarde elke avond een kind. Mensen voelden aan de muren. Het huis ademde. Diep in het huis klonk een hartslag. De hond las inmiddels boeken van Leon de Winter.

Dat zou fijn zijn geweest. Ik ben wel toe aan een beetje magisch-realisme. Maar er gebeurde helemaal niets. Vuurbolletje aan de hemel, plof, stil. Meer valt er niet over te zeggen. Toch, en daar houd ik me dan maar aan vast, staat er een heel fijne zin in het artikel, waar ik wel iets mee kan.

'De bewoners (die anoniem willen blijven) waren niet thuis en hebben van de inslag niets gemerkt.' Anoniem? Hoe is dat gegaan dan? Die mensen en de hond zaten met een suikerbiet onder hun arm naar de televisie te kijken. Een harde knal. De volgende dag ligt er een steen voor de deur. Achter hen schreeuwt de hond in het Russisch dat hij moet pissen. En dan zeg je: laten we anoniem blijven. Dat is raar.

Dat komt door ons. Vereniging De Ramptoerist. Huidig ledental: 12 miljoen. Gooi een pak rijst op straat en er staan honderd mensen omheen. Wij kijken graag naar gevallen dingen. In een supermarkt heb ik tientallen mensen in een kring om een gevallen fles vissaus zien staan. Als ik nu een natte theedoek uit het raam werp en ik gooi er vier minuten later de schoenen van Tanja naast, dan weet heel Leiden binnen vijf minuten: die twee gaan uit elkaar.

Gooi iets midden op straat en de toegangswegen stromen vol. 'De politie raadt reizigers af nog langer naar Leiden te komen. De stad is vol.'

Dat anoniem willen blijven is dus niet een heel slecht idee. Als je met een tractor het logo van Volkswagen in je graan maait, staan er de volgende dag in aluminium verpakte dagjestoeristen druk te overleggen. Lieg dat er in Groningen een versteende schub is gevonden van een dier dat met één ademtocht boerderijen kon laten ontvlammen en de hordes Frodo-, hobbit- en Game of Thrones-adepten trekken er met de auto op uit.

Het is aandoenlijk. We willen zo graag dat er eens iets bijzonders gebeurt. Dat er iets uit de lucht valt en dat ons dorp er eindelijk weer eens toe doet. We willen desnoods een schele panda. Als ze maar naar het dorp komen en blijven. Niet zoals de kermislieden, die altijd weer vertrekken.

Die mensen van de verbrijzelde dakpan hadden daar geen zin in, wakker worden, het gordijn opendoen en in de smoelen moeten kijken van de Amsterdammers Joke, Rinus en hun zes kinderen. Vervolgens moeten luisteren naar hun gekwek. 'Kijk, daar kwam-ie vandaan, toen maakte-ie een bochie en pang, zo met zijn hete steenreet in dat huis.'