Verdachte moord op Nicole van den Hurk blijft ontkennen
Jos de G., die verdacht wordt van de moord op Nicole van den Hurk in 1995, blijft ontkennen dat hij iets te maken heeft met de dood van het destijds vijftienjarige meisje. De G. werd in januari 2014 aangehouden, omdat volgens justitie zijn dna is gevonden op het lichaam van het meisje. Als het al zijn dna is, moet dat komen door vrijwillig seksueel contact, stelt De G.
In de tijd rond de moord op Nicole, ging De G. naar eigen zeggen veel uit. Een avond stappen en drinken eindigde volgens hem vrijwel altijd in seks. 'Ik lag goed bij de vrouwtjes', verklaarde De G. maandag voor de rechtbank in Den Bosch. 'Ik had een zeer laag zelfbeeld en weinig zelfvertrouwen. Het was een manier om me goed te voelen, net als drinken.' Door zijn seksuele veroveringen kreeg hij naar eigen zeggen veel aanzien van zijn kameraden.
De seks was voor hem naar eigen zeggen betekenisloos. 'Ik had niets met intimiteit. Het was zoiets als boodschappen afrekenen bij de supermarkt. Of het jonge vrouwen, oude vrouwen, blonde vrouwen of donkere vrouwen waren maakte me niet uit.' Op de vraag van de rechter of hij ook seks had met meisjes van vijftien, antwoordde De G. ontkennend. 'Nee, ik val op vrouwen, niet op kinderen.'
Dringend behoefte aan spreekrecht
De rechtbank in Den Bosch bepaalt maandag dat de stiefmoeder en -zus van Nicole geen gebruik mogen maken van het spreekrecht voor slachtoffers (zie kader). De stiefmoeder heeft voor Nicole gezorgd vanaf haar negende. Nicole's stiefzus heeft vanaf dat ze baby was bij haar in huis gewoond, tot de dood van Van den Hurk, 'in gezinsverband', volgens advocaat Richard Korver van de stiefmoeder en -zus.
'Beiden hebben er dringend behoefte aan om aan de rechtbank en de verdachte te laten weten wat dit alles met hen heeft gedaan', bepleitte Korver. De rechtbank wees het verzoek af.
De stiefmoeder- en zus roepen politici op om de wet te wijzigen op dit gebied. 'Een op de drie huwelijken strandt tegenwoordig', memoreert Korver. 'Het is te gek voor woorden dat stiefouders, -broers en -zussen van slachtoffers geen spreekrecht hebben in de rechtbank.'
'De stiefmoeder van Nicole is gevraagd of ze haar dochter mochten opgraven. Daar was ze wel goed genoeg voor. Maar ze is niet goed genoeg om te spreken. Zo voelt dat bij haar', aldus Korver.
De stiefvader van Van den Hurk mag wel gebruikmaken van zijn spreekrecht, omdat hij de juridische vader is.
Reactie stiefmoeder en -zus Nicole
'In de jaren dat ze bij mij woonde kon ik alles voor haar regelen. School, dokter, alles. Maar nu ben ik ineens geen ouder volgens de rechtbank', reageert de stiefmoeder van de in 1995 vermoorde Nicole van Den Hurk maandag op de beslissing van de rechtbank in Den Bosch om haar en Nicole's stiefzus geen spreekrecht toe te kennen. 'Wel de lasten, niet de lusten. Maar ze zal altijd mijn dochter blijven. Dat pakken ze niet van me af.' En: 'Het doet zeer om hem daar te zien zitten. Om die handen te zien en te denken: die hebben mijn dochter vermoord.'
De stiefmoeder en - zus van Nicole hebben hun verklaring inmiddels via de media verspreid. Stiefmoeder Jolanda: 'Geen dochter, geen zusje meer, vanaf 6 oktober 1995 geen compleet gezin meer. Vanaf 6 oktober 1995 geen Nicole meer. Ongeloof, pijn, verdriet, zijn de eerste woorden die in mijn hoofd spoken. Eigenlijk spoken deze woorden al twintig jaar lang in mijn hoofd. Maar voor degene die haar dit aangedaan heeft betekenen deze woorden niks, voor diegene telt behoefte, lust, macht. Alles is haar ontnomen, geen diploma, geen huwelijk, geen kinderen. Voor ons geen dochter of zusje meer, gewoon niks meer. Ze was pas vijftien.'
Stiefzus Debbie, destijds 6 jaar oud: 'Mijn jeugd is sinds de dood van Nicole drastisch veranderd. In plaats van lekker buiten spelen, zat ik bij de psycholoog door mijn verlatingsangst. In plaats van lekker onbezorgd slapen glipte ik 's nachts de kamer op van mijn ouders om ze in de gaten te houden zodat ook zij niet zomaar uit mijn leven zouden verdwijnen. In mijn tienerjaren werden de zorgen en angsten alleen maar groter. Ik kwam met steeds meer vragen te zitten. Mijn wantrouwen in mensen groeide net als de woede en onbegrip. Hoe kan het zijn dat iemand zomaar Nicole haar leven kon ontnemen en onze levens kapot kon maken?'
