Veelzijdige alpinist had ook een ondergronds bestaan

Zes jaar geleden was bergbeklimmer Roland Bekendam te gast bij Radio 5. Hij herstelde op dat moment van een flinke val van een berg in Oman. Botten en botjes in zijn voeten waren geknakt als luciferhoutjes. Op zijn zitvlak moest Bekendam naar beneden schuiven. Zeven uur later bereikte hij een stretcher.

Toch kon hij het klimmen niet laten. Op de vraag waarom antwoordde Bekendam: ‘Omdat het zo’n prachtige sport is.’ De hoogte die je wint, de andere bergtoppen om je heen, de rauwe natuur, de vriendschappen. ‘Klimmen zit gewoon in mijn dna.’

Op 9 augustus was de Täschhorn in de Zwitserse Alpen aan de beurt. In de jaren die hem nog restten, wilde Bekendam alle 82 Alpentoppen boven de 4.000 meter bedwingen. De Täschhorn was nummer 64 in die reeks en werd hem fataal, nota bene op 64-jarige leeftijd.

Wat er precies is gebeurd, weet Joost Bekendam niet. Zijn vader was op pad met Sacha Schmitter, een jonge klimmer die hij de kneepjes van het vak bijbracht. Ze hadden de nacht in een bivakhut doorgebracht en gingen in de vroege ochtend weer op pad. Met hoofdlampen moesten ze hun smalle pad verlichten. Schmitter liep voorop en keek, toevallig of niet, om. Hij zag hoe Bekendam in het ravijn tuimelde. Daarna hoorde hij niets meer. Bij daglicht werd het levenloze lichaam ruim honderd meter dieper teruggevonden.

‘Roland Bekendam was een van de meest veelzijdige en kundige alpinisten van ons land.’ Zo wordt hij gekarakteriseerd in het recentste nummer van Hoogtelijn, het tijdschrift van bergbeklimmersbond NBKV. ‘Zijn doorzettingsvermogen is alom bekend, evenals zijn perfectionisme.’

Al op jeugdige leeftijd werd Bekendam gegrepen door het alpinisme. Twee broers riepen bij de uitvaart in herinnering hoe hun vader hen op sleeptouw nam. Bij Roland lukte dat het best. Dat zal het dna zijn geweest, waarover hij het zelf had. ‘Klimmen gaf ten diepste zin aan zijn bestaan’, zegt NBKV-voorzitter Peter Valkenburg.

Roland Bekendam groeide op in Zwolle waar zijn vader huisarts was. Voor zijn studie verhuisde hij naar Groningen en werd uiteraard lid van de Groninger Studenten Alpenclub (GSAC). Daar leerde hij zijn latere echtgenote kennen. Vanwege haar werk verhuisden ze naar Maastricht dat een belangrijk voordeel boven Groningen had: de Alpen waren driehonderd kilometer dichterbij gekomen. Bovendien lagen de rotswanden van de Ardennen praktisch binnen handbereik. Roland Bekendam beminde alle facetten van de klimsport.

Naast zijn bovengrondse activiteiten had hij ook een ondergronds leven. Als geoloog waakte Bekendam over de stabiliteit van mergel- en kalksteengroeven in Limburg en omgeving. Vóór zijn komst was dat vrijwilligerswerk. Met zijn bedrijf GeoControl professionaliseerde hij het onderzoek. ‘Roland plaatste zichzelf niet op de voorgrond, maar niemand kon om hem heen’, zegt archeoloog Joep Orbons, met wie hij samenwerkte. Bekendam beschouwde zijn werk als maatschappelijke dienstverlening.

Vanwege zijn naderende pensioen was Bekendam al druk bezig kennis over te dragen. Hij keek enorm uit naar al de bovengrondse jaren die nog voor hem lagen. Bekendam voelde zich topfit, liep hard en fietste veel. Drie dagen voor zijn dood maakte zijn zoon Joost, vlak voor zijn terugreis naar Nederland, nog een foto van vader in het Zwitserse Martigny. ‘Het mooie is dat je hem op die foto echt ziet stralen.’