Van Moorsel schrijft wielergeschiedenis

Leontien van Moorsel, ze, weet niet zo goed wat te zeggen van haar zegetocht op de Olympische Spelen. Ze keert vandaag terug naar huis met vier medailles om haar nek, drie van goud en één van zilver. Ze heeft geschiedenis geschreven als de beste wielrenster die ooit aan de Spelen deelnam.

Haar reactie is er nog altijd een van oprechte verbazing. 'Ik kan het nog steeds niet bevatten', zegt ze, zoals ze dat anderhalve week geleden ook al zei toen het eerste goud in de achtervolging werd binnengehaald. 'Echt hoor, als iemand me dat van tevoren had voorspeld, had ik gezegd: je bent gek.'

Haar derde gouden medaille wint Van Moorsel in de tijdrit op de weg, het onderdeel waarop ze vooraf ook het kansrijkst werd geacht. De afgelopen twee jaar was Van Moorsel immers hierin wereldkampioen geworden.

Maar de successen van de afgelopen week hadden een aanslag gepleegd op haar motivatie. Michael Zijlaard (man, steun, toeverlaat en blijkbaar ook nog eens de verstandigste thuis) had gezegd dat ze hartstikke stom zou zijn om de teugels te laten vieren, juist nu de vorm zo blakend is.

Dat had Van Moorsel dus niet gedaan en het resultaat is er naar, zaterdagochtend in Centennial Park. Mari Holden, Jeannie Longo en Anna Wilson bijten diep in het stof, al zijn ze wel de enigen die het verschil binnen de minuut kunnen houden. Maar Holden, de nummer twee, verliest altijd nog 37 seconden op Van Moorsel en dat is het grootste gat in de opeenvolgende klasseringen.

De Amerikaanse Holden en de Australische Wilson erkennen de prestatie van Van Moorsel ruimhartig. Holden: 'Ze is een fenomeen.' Volgens de Australische Wilson, nummer vier zaterdag, heeft de overmacht van Van Moorsel niets te maken met de zwakte van de concurrentie. 'Dit zegt alles over haar, niet over het vrouwenwielrennen.'

Jeannie Longo reageert wat terughoudender. De Française is, ondanks haar 42 jaar, nog veel te ambitieus om enthousiast te zijn over de prestaties van een rivaal. Bovendien is Van Moorsel niet zomaar een rivaal.

Ze zijn twee werelden van verschil. Zie ze zitten op de persconferentie na afloop. Longo: bleek, mond als een potloodstreepje. Van Moorsel: blakend, mond als een kersentuin.

Tegenstanders zijn ze, in de letterlijke betekenis van het woord. Bij de WK in Valkenburg twee jaar geleden heeft Longo vraagtekens gezet bij de come-back van Van Moorsel, waarop de laatste woedend reageerde. Sindsdien wordt er wederzijds met modder gegooid.

Op de persconferentie wil Longo zich nog niet laten kennen. Als de microfoon open staat, zegt ze over de prestaties van Van Moorsel: 'Hiermee verdient ze een plaats in de historie.' En over haar eigen tijdrit die brons opleverde: 'Goed maar niet excellent.'

Pas na afloop van de persconferentie, als een groepje verslaggevers nog even napraat met Longo, komt er iets meer los van de tweestrijd. 'We mogen elkaar niet, dat is wel duidelijk. Ik houd niet van haar manier van rijden, altijd zo defensief. Ik heb het meegemaakt in de Tour Féminin dat ze op de Alpe d'Huez alleen maar in mijn wiel zat. En de wereldtitel in Oslo heeft ze ook op die manier gewonnen.'

De weerzin in het andere kamp is even uitgesproken. Man Michael: 'Als dat het probleem is, dan kan ze het hier toch laten zien? Hier in de tijdrit is het ieder voor zich, een eerlijke strijd.'

'Ze is gewoon een slecht verliezer', zegt Leontien. 'Maar dat maakt me niet meer uit. Alleen als ik straks haar werelduurrecord aanval, zal het me nog wel een paar keer door het koppie schieten. Ik ga er alleen maar motivatie uit halen.'

Vooralsnog is dat werelduurrecord haar enige doel in de nabije toekomst. De WK in Frankrijk laat Van Moorsel schieten. 'Nu wil ik alleen nog maar feestvieren, want feestvieren doet geen pijn.'