Van Moorsel overwint pijn en angst

Deze keer was de kleur zilver, twee dagen eerder won Van Moorsel goud op de achtervolging. Begin volgende week kan ze weer aan de bak, dan op de weg.

Eigenlijk veroverde ze haar eerste olympische gouden medaille spelenderwijs. Voor het zilver van de puntenkoers moest zij enorm afzien.

Leontien Van Moorsel was uiteindelijk intens gelukkig met haar tweede plaats. Aan het begin van de honderd rondjes in de olympische velodrome en halverwege nog eens stond ze op het punt op te geven. 'Ik stikte van de angst en voelde overal pijn. Ik stierf duizend doden.'

De gedachte dat de zestien andere vrouwen van het peloton ook zaten te sterven op de fiets, hield de oranjevedette in het zadel. Ze behaalde zes punten in de laatste sprint met dubbele punten, bracht haar totaal daarmee op zestien en kreeg olympisch zilver omgehangen.

De tot vele tranen bewogen Italiaanse Antonella Bellutti won het goud met zeventien punten. De Russin Olga Slioessareva veroverde het brons met vijftien punten.

De Spaanse Teodora Ruano doorkruiste een ultieme sprong van Van Moorsel naar het hoogste podium. Zonder punten achter haar naam reed ze met een halve baanlengte voorsprong de slot ronden en veroverde de tien punten. Als zij niet was weggereden waren de tien voor Van Moorsel geweest en zou ze een tweede gouden plak hebben getoucheerd.

'Vóór de Olympische Spelen zou ik grif tekenen voor zilver op de puntenkoers. Ik heb ontzettend hard getraind op de achtervolging en totaal niet op de puntenkoers. Het is wonderbaarlijk dat ik sprints wist te winnen.'

De eerste sprint won zij na veertig ronden, de volgende twintig rondjes verder. Ze deed het met behoorlijke overmacht. Opmerkelijk omdat zij het begin van de koers meters achter het peloton had gefietst, constant in laatste positie. Dat kostte haar krachten.

'Ik was bang om te vallen. Ik durf niet hoog in de baan te rijden. Die angst heb ik overgehouden van een puntenkoers in Mexico voor de wereldbeker. Ze gingen onderdoor en bovenlangs en ze vielen op de grond. Toen heb ik gezegd: dit doe ik nooit meer. Ik ben niet dol op de piste. In zo'n groep mis ik mijn remmen.'

Nederland zou geen renster opstellen in de puntenkoers als zij het niet zou doen. Van Moorsel verwachtte er niets van, maar bedacht wel dat de intervals tijdens zo'n harde wedstrijd goed zouden zijn als training voor de wegwedstrijden van komende week. In een gewone training gaat zij nooit zo diep.

'Nou ik heb het gevoeld, hoor. In die twee sprints blies ik mezelf op. Ik dacht, ik rijd naar boven en stop ermee. Maar toen ik zag dat de anderen ook door hun adem zaten, besloot ik door te vechten en met oogkleppen op helemaal voor de laatste sprint te gaan.'

De Spaanse Teodora Ruano reed haar gouden karretje in de poep. Haar zestien punten brachten wel zilver. 'Prachtig', vond Van Moorsel. 'Zilver, zonder dat ik deze koers specifiek heb voorbereid. Voor mij was het maar een bijnummer. Heel Nederland verwachtte misschien wel weer goud, maar zo gemakkelijk is dat niet. Deze plak heb ik zwaar bevochten en ik ben blij dat het goed is afgelopen, met een medaille nog wel.'

Van Moorsel gaat voor de wedstrijden op de weg, trainen met de vijf profs. 'Het is nu belangrijk dat ik weer wegpootjes krijg. Door de voorbereidingen op de achtervolging zit ik nu met baanpootjes.'