Nieuws
Van IPCC tot Akkoord van Parijs: een tijdlijn van de internationale klimaatpolitiek
De afgelopen weken is er in Glasgow vergaderd over het aanscherpen van de klimaatmaatregelen op basis van het IPCC-rapport, de Intergouvernementele Werkgroep inzake Klimaatverandering. In deze tijdlijn de belangrijkste handelingen van de klimaatpolitieke werkgroep op een rij.
1988 de Intergouvernementele Werkgroep inzake Klimaatverandering (IPCC) wordt opgericht. Dit VN-expertpanel moet eens per vijf of zes jaar alle beschikbare wetenschappelijke kennis over klimaatverandering op een rij zetten.
1990 het IPCC publiceert zijn eerste rapport, waarin het de noodzaak onderstreept om klimaatverandering gezamenlijk aan te pakken om ‘globale consequenties’ tegen te gaan.
1992 in Rio de Janeiro vindt de ‘Earth Summit’ plaats, de eerste internationale klimaattop. De gegevens uit het eerste IPCC-rapport spelen hier een centrale rol. De deelnemende landen ondertekenen het Klimaatverdrag, het raamwerk voor latere verdragen en protocollen om het aantal broeikasgassen te reduceren.
1995 tweede IPCC-rapport, waarin de werkgroep concludeert dat het klimaat kan veranderen naar ‘een ongezien niveau in de menselijke geschiedenis’ en dat het effect ‘onomkeerbaar’ zal zijn. De onderzoekers bevestigen de invloed van de mens, met CO2 als aanjager van de klimaatverandering.
1997 de opstelling van het Kyoto-protocol, een belangrijke eerste invulling van het Klimaatverdrag uit Rio de Janeiro, ondertekend op een VN-conferentie in de Japanse stad. Alle EU-lidstaten en 164 andere landen beloven in 2020 acht procent minder broeikassengassen uit te stoten dan dertig jaar daarvoor.
2001 het derde IPCC-rapport, waarin de werkgroep specificeert wie gevaar loopt door klimaatverandering. Vooral voor nederzettingen aan rivieren en in kustgebieden tikt de noodklok.
2007 het vierde IPCC-rapport, dat de noodzaak aantoont om klimaatverwarming te beperken tot maximaal 2 graden. Deze publicatie gaat gepaard met forse kritiek. Het verslag bevatte veel feitelijke onjuistheden, die als koren op de molen werken voor klimaatsceptici, zoals dat Nederland voor 55 procent onder de zeespiegel ligt, of dat volgens voorspellingen in 2035 alle gletsjers in de Himalaya’s zijn verdwenen (dit bleek een typefout, het had 2350 moeten zijn).
2007 het IPPC krijgt de Nobelprijs voor de Vrede voor zijn verdiensten.
2012 de klimaatconferentie van Doha, waarin lidstaten bepalen dat de afspraken uit Kyoto worden doorgezet tot 2020.
2013 het vijfde IPCC-rapport, dat de wetenschappelijke basis voor het Akkoord van Parijs moet vormen. Daarin noemen de onderzoekers het ‘extreem waarschijnlijk’ dat de mens de grootste oorzaak van klimaatverandering is.
2015 op klimaatconferentie van Parijs wordt een nieuw akkoord gesloten. Daarin scharen de lidstaten zich achter het streven om de opwarming van de aarde beperkt te houden tot anderhalve graad. Ze besluiten tot lijvige (maar niet onderling afdwingbare) maatregelen om daartoe te komen.
2021 het eerste deel van het zesde IPCC-rapport (het tweede deel verschijnt begin 2022).
November 2021 de klimaatconferentie van Glasgow, waarin de lidstaten op basis van het IPCC-rapport de maatregelen van 2015 mogelijk zullen aanscherpen.
