Van complexe eenvoud tot een vloedgolf van emoties

Indrukwekkend is Monumentaal van Introdans zeker, je zwiert van het ene uiterste naar het andere. De mathematische patronen van Lucinda Childs in Canto Ostinato en Concerto, op composities van Ten Holt en Górecki, nemen je mee in een cadans van complexe eenvoud. Het bezield uitgevoerde Lieder Eines Fahrenden Gesellen van Jirí Kylián, nieuw voor Introdans, brengt op Mahler een vloedgolf van emoties. Regina van Berkel ten slotte is net als Childs gefascineerd door vorm, maar creëert daar meer een sprookje mee.

Haar Memory of a Shape, in 2009 gemaakt bij Ballettmainz, is de Nederlandse première van de avond. 'Fractale figuren', figuren ontstaan uit de vermenigvuldiging van een basisvorm, zijn Van Berkels insteek. De choreografie is gezet op Fractal Symphony van Theo Verbey, een spannende compositie die afwisselend geheimzinnig ijl en stuwend ritmisch is. Boven het podium schuiven grote, van vorm veranderende objecten. De dansers zijn lichamen die in samenklonteringen tot hun uiteindelijke positie komen: het is vaak alsof ze voor je ogen een sculptuur aan het bouwen zijn, waarbij ze een ander lichaam in beweging zetten of verplaatsen.

De centrale figuren zijn een vrouw in het wit op spitzen die dankzij hecht partnerwerk prachtige, extreem langgerekte klassieke lijnen kan laten zien, en een solistisch dansende man. Beiden duiken nu en dan op, een beetje als een fee en een tovenaar. De groepsvariaties volgen de muziek nauwgezet en gebruiken de ruimte volop. Ze zijn hectisch, sprankelend, energiek, en verstillen in een freeze. Memory of a Shape is een uitdaging die vaker gedanst en gezien kan worden: een aanwinst.