'Valpartijen horen bij het wielrennersbestaan, klaar'

Michael Boogerd, voormalig beroepsrenner:
'Het gaat al honderd jaar zo, in wielerwedstrijden wordt er gevallen. Klaar. Ik geloof niet dat er meer valpartijen zijn dan vroeger. In de Tour de France hebben we de afgelopen dagen vooral kleine, geen massale valpartijen gezien.

Er is niets romantisch aan vallen, laat dat duidelijk zijn. Maar het is wel zo dat het een extra hardheid, iets mannelijks, aan het wielerbestaan geeft. Renners zijn harde mannen die na een val gelijk weer opstappen om het peloton in te halen en dan pas naar de schade kijken. Alberto Contador heeft een half uur met een gebroken scheenbeen doorgefietst voordat hij afstapte.

Angstig
Toen ik zelf nog fietste, stond ik nooit zo bij die valpartijen stil. Ik ben heus weleens angstig geweest. Als je bijvoorbeeld komt te glijden met je wiel, zit je vervelend op je fiets. Maar een dag later ben je dat vergeten. Ik denk dat mijn moeder voor de tv banger was. Als renner weet je dat je ieder jaar een paar keer op je gezicht gaat. Dat is wel een zekerheidje.

Nu ik gestopt ben met wielrennen, sta ik versteld van mezelf. Ik vind de valpartijen opeens verschrikkelijk om te zien. Vroeger zag je het niet, je passeerde het of je fietste gewoon om een gevallen renner heen. Als buitenstaander zie ik pas wat een rotgezicht het is.

Tramadol
Het gebruik van tramadol, een morfineachtig geneesmiddel, wordt soms genoemd als de reden voor de valpartijen. Maar ik geloof daar niets van. Als je op de fiets zit, heb je juist veel adrenaline. Niemand gaat versuft op de fiets zitten. Dat rijmt niet met elkaar. Renners nemen daarom vaak cafeïnepillen in combinatie met pijnstillers. Dat is heel gebruikelijk om te doen.

Of de hiërarchie minder is in het peloton? Ik heb wel gemerkt dat er minder respect voor elkaar is. Ik heb die kentering in het peloton nog meegemaakt. Op het laatst zag ik meer jonge renners in onmogelijke gaten duiken, waardoor het voor anderen gevaarlijker werd. Het zal met de verharding van de samenleving en met de opvoeding te maken hebben.

Ik hoor trouwens weinig geklaag van de renners zelf over de valpartijen. En die laten het heus wel weten als het gevaarlijk wordt: als ze bijvoorbeeld over idiote weggetjes moeten sturen, trekken ze hun mond wel open. Mochten er regels komen om valpartijen tegen te gaan, dan moeten ze die vooral invoeren. Maar ik zie weinig veranderen als de renners zelf er niets van zeggen.'

Hans Vandeweghe, sportjournalist /columnist van De Morgen:
'Met Froome en Contador zijn twee grote sterren van de Tour uitgeschakeld na ernstige valpartijen. Dat is verschrikkelijk. Het is pure kapitaalvernietiging. In welke andere sport zie je dat gebeuren? Nergens. Het is alsof Robben en Messi in de halve finale van Nederland- Argentinië tegen elkaar oplopen en hun been breken. Het is niet normaal.

Sinds 2006 is er een exponentiële groei in het aantal valpartijen, blijkt uit onderzoek. We moeten de renners tegen zichzelf in bescherming nemen. De vraag is waar het aanvaardbare risico ophoudt en de waanzin begint.

Foute heroïek
In de wielersport lijkt alles geaccepteerd, men koestert de heroïek van geschaafde ledematen. Maar we schieten te ver door. Contador rijdt zo'n twintig kilometer door met een gebroken scheenbeen en is nu een held. Dat is niet mannelijk, dat is foute heroïek.

Waarom er meer wordt gevallen? De smalle en slechte wegen zijn een probleem. Vooral in Frankrijk heb je veel tweebaanswegen. Als je dan ook nog eens regen hebt en putten in het parcours, dan is het niet te doen.

We moeten gaan kijken naar een formule die ervoor zorgt dat de beste wielrenner wint, niet de handigste. Met vaste etappes waar we weten wat er komen gaat en rotondes en andere verkeershindernissen kunnen worden weggehaald. Een ander probleem zijn de grote pelotons. Nu heb je tweehonderd vreselijk goedgetrainde mannen die vechten om een plek.

Gladiatoren
Ik denk niet dat het gebruik van tramadol de oorzaak is van de valpartijen, maar het geeft wel aan waar de sport voor staat, namelijk: rennen, vallen en weer opstaan. Het is niet zoals met hardrennen dat je het stampen van je voeten voelt in je lijf, op de fiets voel je je lichaam niet, je levert een fysiologische prestatie en die wordt steeds verder opgerekt. Het gebruik van doping kwam ook voort uit dat idee van alsmaar doorgaan.

Of men nog wel gaat kijken naar de Tour zonder valpartijen? Het wielrennen is ooit begonnen als sport waarbij een man zes dagen onafgebroken op een fiets rondreed. Niemand kwam kijken de eerste vier dagen, maar pas wanneer hij van zijn fiets dreigde te vallen van vermoeidheid. Ik mag hopen dat we zijn geëvolueerd. Als het alleen om spektakel gaat, dan moet je de gladiatoren uit de Romeinse tijd maar weer invoeren. Die lieten zich ook opofferen voor het vermaak van de kijker.'