Uitzendbranche vecht voor Europese erkenning
Vier miljoen extra banen in ruil voor meer bewegingsvrijheid: de uitzendbureaus willen af van soms 'belachelijke' beperkingen. 'Waarom mogen wij in Duitsland als enige sector geen contracten afsluiten voor bepaalde tijd?'..
De bazen van Manpower, Adecco, Randstad, Vedior en Kelly schoolden donderdag samen in Brussel om de Europese Unie eendrachtig een blijde boodschap te kunnen verkondigen. In 2010, zo luidde het voorstel dat politici en beleidsmakers inderdaad als muziek in de oren moet klinken, kunnen in Europa vier miljoen extra mensen aan het werk zijn. Dankzij de uitzenders.
Een daad van welbegrepen eigenbelang. Want met dat streven speelt de branche handig in op een wens van de Europese ministers van Werkgelegenheid, die in maart in Lissabon besloten de gemiddelde werkloosheid in de EU terug te brengen naar gemiddeld 4 procent. Nu is dat, met grote verschillen van land tot land, nog 9 procent.
De meeste extra banen denken de uitzenders te kunnen realiseren in landen waar de uitzendsector nu nog relatief klein is en nog te kampen heeft met beperkende wetgeving. In Duitsland mogen uitzendbureaus bijvoorbeeld geen bouwvakkers leveren en in Frankrijk is de overheid taboe voor uitzendkrachten.
De restricties voor de uitzenders dateren uit de jaren zestig en zeventig, toen de opkomende bedrijven vooral werden gezien als koppelbazen, als probleem op de arbeidsmarkt. Langzaam verandert die houding, omdat duidelijk wordt dat landen met flexibeler arbeidsmarkten en meer ruimte voor flexwerk, de laagste werkloosheid kennen. 'Dat verklaart het verschil tussen Duitsland en Nederland', aldus Randstad-topman H. Zwarts donderdag in Brussel.
Overigens wil de branche absoluut niet dat alle regels en wetten worden geschrapt. Ze pleiten juist voor een 'reregulatie' - wetten die in de jaren zestig en zeventig werden gemaakt uit een negatieve grondhouding, moeten worden vervangen door wetten met een positieve insteek.
In Nederland gebeurde dat een kleine twee jaar geleden met de invoering van de Wet Flexibiliteit en zekerheid, vormgegeven door uitzenders, vakbonden en overheid. Uitzenders mogen hier op alle terreinen en sectoren personeel leveren - tijdelijk, vast, geschoold of ongeschoold. Hoe langer iemand flexwerker is, des te meer rechten bouwt hij op voor scholing, pensioen en een vast contract. Niettemin vinden Adecco en Vedior - anders dan Randstad - dat de nog jonge Wet flexibiliteit en zekerheid en de uitzend-CAO uitzendwerk te duur maken.
Andere landen volgen Nederland schoorvoetend met hun acceptatie van uitzendarbeid. Zo zijn in Italië uitzendbureaus pas sinds 1997 toegestaan. Daarvoor was er hoegenaamd geen flexibele arbeid - al stonden wel 200 duizend 'grijze', informele banen in de boeken, waarvoor geen sociale premies werden betaald.
Als de acceptatie van de branche groeit en de wetgeving versoepelt, kan de groei volgens de wereldwijde uitzendkoepel CIETT enorm zijn. In 1998 werkten dagelijks 2,2 miljoen mensen als uitzendkracht in de vijftien lidstaten van de EU - ofwel 1,5 procent van de totale beroepsbevolking. In Nederland is dat percentage 4,5. In Europa kunnen er in 2010 6,5 miljoen mensen per dag via een uitzendbureau werken, dus 4 miljoen meer.
Eén miljoen van die banen zijn te realiseren in Duitsland, nog eens één miljoen in Italië, Griekenland en Spanje. In Nederland rekenen de uitzenders voor de komende tien jaar op 100 duizend extra banen.
Wat de uitzenders betreft is de liberalisering van de Europese arbeidsmarkten slechts een kwestie van tijd. Bestuursvoorzitter T. Martin van Vedior: 'De vraag is niet hoe lang je de beperkingen kunt behouden, maar hoe snel je ze kunt opheffen om concurrerend te blijven.'
