Uitstel van executie
De teller is gestopt, maar de klok tikt door. Zo typeerde een Vlaamse krant de ‘oplossing’ die in België is gevonden voor de politieke crisis waaraan het land 193 dagen lang ten prooi is geweest....
Onder leiding van de (tot op heden) demissionaire premier Verhofstadt treedt vandaag een tijdelijke regering aan, die tot Pasen 2008 de tijd krijgt om een aantal dringende beleidsmaatregelen te treffen. Behalve de Vlaamse socialisten zijn alle traditionele partijen vertegenwoordigd in deze regering. De christen-democraat en verkiezingswinnaar Leterme wordt vice-premier met de specifieke taak de vooral door zijn politieke blok gewenste staatshervorming te realiseren. Slaagt hij daarin, dan kan hij het roer overnemen en een regulier kabinet formeren.
Dat Verhofstadt er, met rugdekking van de koning, in geslaagd is dit noodverband aan te leggen, mag een knappe prestatie worden genoemd. Maar dat hij als verliezer van de verkiezingen nu toch weer aan de knoppen zit en dat ook die andere verslagen politicus, de Waalse socialistische voorman Di Rupo, terug is in het centrum van de macht, vormt tegelijk een pijnlijke illustratie van de diepe malaise waarin de Belgische politiek zich bevindt. De grote partijen hebben zich zozeer teruggetrokken op hun eigen gelijk dat een stabiele meerderheid voor een omvattend regeerprogramma welhaast een fata morgana is geworden.
Omdat al zoveel bevoegdheden zijn overgeheveld naar de gewesten en omdat er niet langer een eigen munt is die in gevaar kan komen, blijven de dingen in België voorlopig wel marcheren. Voor zover we het zelf nog niet wisten, laten onze zuiderburen zien dat je als modern land lang zonder actieve regering toe kunt. Maar de intense politieke crisis heeft een sfeer van wantrouwen en bederf gecreëerd waarin het tikken van de klok een zeer omineus geluid wordt – zeker als het Leterme de komende drie maanden niet lukt om Vlamingen, Franstaligen en vooral ook zichzelf uit het moeras van de staatshervorming te trekken.
