Uitgever Marieke Derksen over mannelijke sportwereld: 'Gewoon een veel hardere grap terug maken'

Marieke Derksen noemt zichzelf graag 'tiepmiep'. haar werk, in eigen woorden: 'boekjes in elkaar draaien'. Dat het om bestsellers gaat, en dat zij de laatste jaren met Voetbal Inside de meest succesvolle Nederlandse sportboekenuitgever ooit werd - ach.

'Relativeren is de specialiteit van het huis', zegt Michel van Egmond, haar topauteur (Gijp, Kieft, Topshow), klankbord en de enige andere werknemer van de uitgeverij. 'Het stelt zogenaamd allemaal niks voor. Terwijl: acht sportboeken op nummer 1 in de bestsellerlijst, dat heeft nog nooit iemand gepresteerd. Zij is in haar vak absoluut de beste. Met dat eeuwige relativeren mag ze van mij wel ophouden.'

Het was haar vader Johan Derksen die haar overhaalde dit interview te geven. Marieke (38) heeft net als hij 'een bek als een scheermes' (zijn woorden), maar treedt wat minder graag op de voorgrond. Marieke Derksen: 'Hij werd zelfs boos, zei: 'Doe dat nou gewoon een keer!' Misschien is de tijd ook wel rijp.' Maar ze blijft zich wél gewoon tiepmiep noemen, omdat Voetbal Inside in feite een eenmansbusiness is en zij alles doet. 'Ik neem de telefoon op, doe het zetwerk, acquireer, doe redactiewerk. Ik ben geen uitgever in een marmeren paleis vol redacteuren. Ik vind een imperium ook helemáál niet nodig.'

Hoeveel boeken ze verkochten? Geen flauw idee, zegt Derksen, in haar eenpersoonsappartementje in de Utrechtse wijk Lombok - door haar aangeduid als 'ik-word-niet-volwassen-huis'. Een miljoen zou zomaar kunnen. 'Van Gijp alleen al 360 duizend, het boek over Andy van der Meijde meer dan 100 duizend, Kieft meer dan 200 duizend, Thomas Dekker meer dan 100 duizend, De wereld volgens Gijp ook meer dan de 100 duizend. En dat zijn dan alleen nog de bestsellers.' Met De wereld volgens Gijp wonnen Van Egmond en Voetbal Inside in 2017 voor de derde keer de NS Publieksprijs. 'Wáánzin! Heel erg gelachen hoor, maar het is waanzin. Het is uit de hand gelopen. De eerste keer dat we werden gebeld omdat we waren genomineerd voor de NS Publieksprijs, met Gijp, vroeg ik aan Michel: 'Stelt dit iets voor?' Het bleek heel belangrijk. Blijkbaar hebben we de gunfactor. Een grote groep mensen denkt: ik zal die literaire wereld eens wat laten zien! Een stem op ons was een tegenstem.'

Hoewel vader Johan Derksen het een afschuwelijk idee vond en zij zelf ook, trad zijn dochter Marieke toch min of meer in zijn voetsporen. Als hoofdredacteur van weekblad Voetbal International liet Johan haar een zwangere receptioniste vervangen en van het een kwam het ander, zegt ze. 'Voor het boekentakje, De Buitenspelers, zochten ze iemand die wilde aanpakken en niet moeilijk deed over functies en dat soort gedoe. Niet dat ik nou zoveel wist van sportboeken, maar ik paste goed in het mannenclubje. Het voetbalkantinegevoel spreekt me aan. Ik voel me prettig tussen kerels tegen wie je elke grap kunt maken.'

En nu staat ze dus, sinds 2015, aan het hoofd van Voetbal Inside. De uitgeverij heeft geen band meer met het tijdschrift Voetbal International (Johan kreeg er ruzie, lang verhaal) en maakt nu onderdeel uit van Overamstel uitgevers. Marieke Derksen is in loondienst. 'Van die bestsellers steek ik niks in eigen zak, maar ik vind het prima.' Er is een sponsorovereenkomst met Voetbal Inside, het gelijknamige RTL-praatprogramma, waarin Johan Derksen naast René van der Gijp en presentator Wilfred Genee een van de drie gezichten is. Als de uitgeverij een nieuw boek uitbrengt, wordt het aan tafel aangeprezen. In ruil daarvoor krijgt RTL een (heel) klein deel van de opbrengst.

Met haar boeken spreekt Derksen een geheel eigen lezerspubliek aan: mannen. En dan niet mannen 'die elke week het boekenkatern van de Volkskrant spellen', maar de niet of nauwelijks lezende sportliefhebber. 'Wij dachten gewoon: wat zouden dat soort mannen willen lezen? En zo bedachten we Gijp. We kregen mailtjes van mensen die schreven: 'Joh, ik heb nog nooit een boek gelezen en ik ben nu op bladzijde 150!' Sportboeken waren over het algemeen oersaai. In onze bestverkopende boeken zit eigenlijk verrassend weinig sport. Gijp gaat over depressie, Kieft over het overwinnen van een verslaving, De wereld volgens Gijp over het verlies van dierbaren. Zware onderwerpen, maar je moet er ook, altijd, om kunnen lachen. Het vinden van de goeie verhalen, dat is het moeilijkst. Want Nederland is een klein land en bijna alle sporters zijn zo keurig tegenwoordig. Nooit trekt er eens eentje een blik pils open, steekt een sigaretje op en doet een keer een paar lekkere gepeperde uitspraken. Ik denk dat Theo Janssen (oud-speler van Vitesse) in die soort de laatste was. Jammer is dat.'

Is het zoeken naar de nieuwe Andy van der Meijde, een voetballer met een leven vol seks, drank en drugs?

'Nee. Zo'n boek als Geen genade kan maar één keer. Daarna stonden ze rijen dik voor de deur, de sporters, meestal B-garnituur, die óók regelmatig in paaldansclubs waren geweest en óók hun geld hadden verbrast. Het verhaal van Andy, maar minder. Want zijn verhaal was ongeëvenaard grappig, met die vrouw van hem die een minidierentuin aanlegde in de achtertuin. Het is een misvatting, hè, dat wij boekjes maken over voetballers met dikke auto's, een alcoholverslaving, wat tieten erin en klaar is Kees.'

Je voelt je thuis in mannenclubjes. Maakt het voor die mannen in de wereld van de sport en sportjournalistiek nog wat uit dat je een vrouw bent?

'Ze proberen je altijd uit. Ze denken: 'O kijk dat meisje, die komt nu zeker vertellen hoe het werkt.' Natuurlijk heb ik daar soms last van gehad. Je moet altijd meer incasseringsvermogen hebben, sneller zijn, gevatter. Dan red je het. Dus zo deed ik dat ook: gewoon een veel hardere grap terug maken. Uiteindelijk accepteren ze je dan. Misschien is het voor sporters wel makkelijker om tegen een vrouw praten - misschien kan ik ze beter overtuigen dat het een goed idee is om hun levensverhaal op papier te zetten dan een man dat zou kunnen.'

Maar waarom zijn er dan zo weinig vrouwelijke voetbaljournalisten?

'Weet je dat ik dat niet zo belangrijk vind? Er werken toch ook heel weinig mannen bij Vogue en de Elle? Daar hoor je nooit iemand over.'

Presentator Hélène Hendriks moet in Voetbal Inside vaak opmerkingen over haar 'hansopje' of decolleté horen. Ook van Johan Derksen trouwens. Als ik haar was, zou ik denken: hou daar nou eens over op.

'Ik vind haar geweldig. Ze is ook gewoon goed. Zij bewijst: als je het echt wil, kan je het redden. Als je schrikt van de eerste de beste gore opmerking, is het gewoon niet jouw wereld. Maar als je niet al te snel gekwetst bent, is het allemaal ook weer niet zó ingewikkeld, als vrouw.'

Je vader zag bij jou wel 'een vrouwelijke touch'. Het boek over Ireen Wüst, waarin ze vertelt over haar paniekaanvallen, depressiviteit en faalangst, werd op haar verzoek op het allerlaatste moment uitgesteld. Ineens wilde Wüst haar volledige aandacht op de Spelen richten en lag ze dwars. Johan zei: 'Ik had dat boek zelf gewoon in de winkels gelegd, maar Marieke heeft haar oren laten hangen naar Wüst.'

'Johan is wel echt een uiterste, hè, een ouderwetse, keiharde journalist. Onze succesvolste boeken zijn de boeken waarin iemand zich kwetsbaar opstelt. En als iemand dat doet, moet je ook een beetje voor ze zorgen. Misschien is dat vrouwelijk, weet ik veel. Maar ik vind het nogal wat, van Kieft, Gijp, maar ook van wielrenner Thomas Dekker, die hebben alles eruit gegooid. Daar mag toch wel enige nazorg tegenover staan? Ik heb oog voor de gevoeligheden. En hoe gevoeliger het onderwerp, hoe meer ik er bij betrokken ben. Bij Thomas Dekker was de inhoud van het boek explosief. Toen Thomas en schrijver Thijs Zonneveld bij DWDD zaten en werden aangepakt door Matthijs van Nieuwkerk werd ik door allerlei mensen gebeld: 'Dit gaat helemaal mis!' Maar ik dacht: dit gaat juist goed. Thomas heeft zijn rug recht gehouden. We hebben in de nasleep veel gepraat. Ik zie hem inmiddels als een soort broertje.'

Hij vertelde niet alleen over zijn eigen uitspattingen op het gebied van seks, drugs en doping, maar ook over die van anderen. Critici vonden dat niet zo fris.

'Thomas stak met name de hand in eigen boezem. Maar inderdaad: het werd niet gewaardeerd dat hij over anderen zo uit de school klapte. Daar zijn heftige discussies met Thomas en Thijs over gevoerd. Ik vond het in eerste instantie niet per se sympathiek, maar ze hebben me overtuigd - iedereen wist wie er in die ploeg zat, en anders had het tot speculaties geleid. Dan waren er mensen in meegesleurd die er niks mee te maken hadden.'

Komt het boek over Ireen Wüst er nog?

'De gesprekken lopen nog. Dus het is op zich niet héél handig dat Johan daar tegen jou dan weer van alles over zegt.'

Klopt het dat auteur Michel van Egmond een miljoen verdiende aan Gijp en Kieft?

'Bij WPG, waar we toen nog onderdeel van waren, hebben ze een foutje gemaakt in het contract en daardoor werden er veel hogere royalty's uitgekeerd dan gewoonlijk. Van der Gijp, die ook een deel van die royalty's opstreek, heeft toen in elk tv-programma verteld hoeveel hij er wel niet aan verdiend had. Tsja. Michel heeft gewoon ontzettend veel boeken verkocht, dus het is dik verdiend. Ik ben totaal niet jaloers. Ik vraag me af: wordt dit ooit aan andere schrijvers gevraagd of alleen aan schrijvers van sportboeken, omdat om sport toch altijd een zweem van geld hangt? Volgens mij wordt het nooit aan Geert Mak gevraagd hoe rijk hij van zijn boeken is geworden.'

En wanneer verschijnt het boek over Johan Derksen?

'Dat zou in potentie zeker een leuk boek zijn.'

Maar?

'Het moet dieper gaan dan de façade, want daar is inmiddels, na al die jaren op tv, wel sprake van. Het is er nog niet van gekomen. Michel zou dat natuurlijk heel goed kunnen. Ook omdat hij Johan zo goed kent. Vind je het goed als ik de tuindeur even opendoe en een sigaretje rook?'

Komt je vader zelf vaak met ideeën voor boeken?

'Nee, nooit.'

Hij zei tegen mij dat hij een idee had, maar dat jij het niks vond. Een boek over John de Bever, de beste zaalvoetballer aller tijden, die nu carrière maakt als volkszanger.

'Ik vind John de Bever te gek. Maar dat hij volkszanger is vind ik niet zo interessant, want ons onderwerp is sport. Hij is een van de weinige openlijk homoseksuele voetballers. Ik zou dolgraag een boek willen maken over de vraag hoe het is als homo in de voetballerij en dat zou natuurlijk goed aan de hand van John de Bever kunnen. Alleen: John de Bever zegt dat hij nooit ergens last van heeft gehad. Mooi voor John natuurlijk, maar dat wordt dan een kort verhaal.'

Vindt Johan het lastig als je zo'n idee van hem afwijst?

'Blijkbaar wel, want hij begint er tegen jou over. Tegen mij zegt-ie nooit wat.'

Kijk je altijd naar Voetbal Inside?

'Ik kijk soms. De laatste tijd ben ik vaker gaan kijken, omdat ik steeds verrast wordt door alle ophef. Het programma was vroeger veel harder, toen werden mensen daar echt bij de enkels afgezaagd. Maar die ophef, dat is iets van de laatste twee jaar. Dus het moet aan de tijd liggen. En aan het feit dat er op social media soundbites van hun uitspraken worden gemaakt.'

In december sprak je je er voor het eerst openlijk over uit, in een tweet: 'Ik ben opgevoed door een homofobe seksistische racist. Wist ik niet. Op mijn 16de hing de I Have A Dream-speech in mijn slaapkamer, droeg ik een regenboogarmband en was les 1: altijd onafhankelijk zijn van welke man ook. Oh én behoud zelfspot en vrijheid om over alles grappen te maken.'

'Eigenlijk wilde ik me er niet in mengen. Maar ik zat RTL Boulevard te kijken, en daar ging het over homofobie, seksisme en racisme in Voetbal Inside. Waar gáát dat over? Misschien is het naïef, maar ik denk dan: we hebben het hier wel gewoon over Johan, hè? Mensen springen uit hun vel omdat René van der Gijp liever naar darten kijkt dan naar het trouwprogramma van Gordon. En ze plakken er meteen de meest afschuwelijke labels op. Ik was er klaar mee. Niet iedereen die een stomme grap maakt, is meteen een racist, seksist of homofoob. Je krijgt tegenwoordig gelijk het stempel fout. Vervolgens worden sponsors aangeschreven en bemoeien zelfs politieke partijen zich ermee. Ik vind het overtrokken.'

Maar het klopt toch dat elke keer als het woord 'homo' valt aan die tafel, iedereen begint te giechelen en dat er daarna vaak ook nog een grap over een vaselinepot wordt gemaakt? En dat terwijl de voetbalwereld al bekend staat als niet bepaald homovriendelijk.

'Klopt absoluut. Het zijn ook niet mijn grappen, chic is het niet. Als René van der Gijp in de uitzending een pruik opzet en zich Renate gaat noemen (een reactie op de transitie van de Vlaamse nieuwspresentator Bo van Spilbeeck, red.), denk ik ook: moet je dit doen, moet je deze flauwe jongensgrap, want dat is het, maken? Zelf zou ik nooit die neiging voelen een grap te maken over transgenders. Maar ik ben ook van een andere generatie, een generatie die van zoiets niet opkijkt. Misschien heeft het ook met hun leeftijd te maken.'

Spreek je je vader wel eens aan op een opmerking?

'Tuurlijk heb ik in het verleden wel eens gezegd: was dat nodig? Dat fragment waarin hij over Sylvana Simons begint, die trots als een aapje door het land rent. Hij haalt twee spreekwoorden door elkaar - apetrots, trots als een pauw - en weigert dat vervolgens recht te zetten. Als Wilfried Genee hem uitdrukkelijk die kans geeft, doet hij er liever een schepje bovenop, door te zeggen: 'Ze lijkt niet op een pauw.' Zelf zie ik zoiets al aankomen en zit ik me op te vreten voor de buis. Want ik weet: als Johan uitgedaagd wordt, hapt hij. Heel dom.'

Hoe was Johan als vader?

'Wij waren de gekkies in onze wijk in Elst. Ik ben in de geest van de jaren zeventig opgevoed, zonder autoriteit. We zaten niet de hele dag te kantklossen, maar ik werd wel voor de tv gezet en moest verplicht Hair kijken. Ik noemde mijn ouders Johan en Linda. 'Papa' zou ik werkelijk niet uit mijn strot krijgen. Ik denk ook dat Johan erg zou schrikken. Dat hij zou denken: 'O jee, nu komt er iets ergs.' Johan gaf geen wijze lessen, maar dat ik me nooit afhankelijk moest maken van een man was iets wat subtiel werd overgebracht. Ik moest mijn eigen boontjes doppen. Verder was het een VPRO-opvoeding. Niet streng, rechts of veroordelend over wie dan ook.'

Alles mocht?

'Eigenlijk wel. Iedereen was gelijk, ik was gelijk aan mijn ouders en mocht alles zeggen. Johan had zelf een hele autoritaire vader met losse handjes, hij is jong uit huis gegaan en min of meer volwassen geworden in de voetbalkleedkamer. Zelf wilde hij het totaal anders doen. Hij was alleen wel de hele tijd aan het werk, in mijn herinnering. Naar voetbalwedstrijden, verslag doen. Mijn moeder was thuis toen ik klein was, ze hadden een gelukkig huwelijk. Een topjeugd, niks aan de hand. Een gewone Hollandse middenklassejeugd.'

Tot je moeder overleed, op je 12de.

'Echt op zo'n kutleeftijd, zeker voor een meisje. Een shock. Ze bracht me naar bed en viel diezelfde avond van de trap, ze was met verhuisdozen aan het sjouwen. Ik heb er niks van gemerkt. Johan was aan het werk en vond haar bij thuiskomst. Zij naar het ziekenhuis, ik werd wakker gemaakt en naar vrienden gebracht. Ze zal wel een gebroken arm of been hebben, dacht ik. Diezelfde ochtend volgende dag haalde Johan me weer op en zei: 'Dit komt niet meer goed.''

Zo zei hij het?

'Ja. We zaten aan de bar in onze keuken. Daarna vroeg hij: 'Wat gaan we doen?' Want mijn moeder lag aan allerlei apparatuur en werd kunstmatig in leven gehouden. Nou, als het niet meer goed komt, dan moet de knop om. Daar waren Johan en ik het vrij snel over eens.'

Heb je haar nog gezien?

'Dat wilde ik niet, ik ben een ontzettende softie met dat soort dingen. Zij bracht me naar bed en daarna heb ik haar nooit meer gezien. Ik heb nooit spijt gehad dat ik niet naar het ziekenhuis ben gegaan. Het was schluss. Mijn opa, haar vader, leefde nog, en hij wilde graag een gedenkplaatje met een bijbeltekst op de begraafplaats in Musselkanaal, waar hij woonde. Prima, ook al waren wij thuis zo atheïstisch als de pest. Ik ben er één keer geweest. Voor mij betekent zo'n plek niets. En ik denk dat Johan er zelfs nog nooit is geweest.'

En toen stonden Johan en jij er met z'n tweeën voor.

De tuindeur gaat weer open. 'Even een sigaretje. Ik denk, achteraf, dat Johan toen een beetje in paniek is geraakt. Een snoeiharde journalist die altijd werkte, wat moest die ineens met een meisje van 12? Mijn gód.'

Hij zei: 'Ik was zo verdrietig, er was eigenlijk geen ruimte voor het verdriet van Marieke.'

'Als kind merk je dat niet. Sterker nog: ik nam gewoon de rol van mijn moeder over. Ik heb Johan toen heel verdrietig gezien, dat klopt. En daarna ook nooit meer. Maar op dat moment sta je daar allemaal niet zo bij stil. Ik dacht vooral, hoe jong ik ook was: oké, dit is kut, maar deal with it. We moeten door. Pas veel later kom je erachter dat dat niet zo goed is, omdat je toch iets groots te verwerken hebt. Ik moest naar een kinderpsycholoog, waar ik gewoon heb verteld wat van me verwacht werd. Zo was ik er ook snel weer vanaf.'

Johan hertrouwde binnen een jaar, en scheidde ook weer binnen een jaar. Het boterde niet.

'Dat huwelijk is geen doorslaand succes geweest. Ten tijde van de scheiding was ze zwanger, mijn zusje is uit dat huwelijk geboren, daarom vind ik het lastig om het erover te hebben. Want het raakt haar ook. Een beetje laf, I know. Laten we het erop houden dat het te snel was en dat het geen match made in heaven was, aan alle kanten. Niet tussen mij en haar. En ook niet tussen Johan en haar. Het was echt overleven.'

Na de scheiding bracht je een paar jaar alleen door met Johan. Wat voor huishouden was dat?

'Nou, dat was, eh, very interesting. Johan heeft er een handje van om er een soort Opzij-achtig verhaal van te maken waarin ik allerlei verantwoordelijkheden kreeg, maar het was gewoon een huishouden van Jan Steen. Hij legde een tientje op tafel en ging werken. Dat vond ik trouwens prima. Mariek, red je maar. Alleen zijn is beter dan in slecht gezelschap, dus het was voor mij absoluut een verbetering, na de scheiding. Koken deed ik liever zelf dan dat ik het Johan liet doen. Hij heeft het allemaal wel geprobeerd, hoor. Echt geprobeerd. En zijn pannekoeken, de Johanelli's, zijn onovertroffen. Maar je kan niet elke dag Johanelli's eten. Dus we aten heel vaak Chicken Tonight. De koelkast lag vol met Dove-zeep, omdat hij dacht dat dat chocola was. Alles stond waterpas, want zo is Johan, maar er was nooit iets in huis. Hij kon het ook niet weten, hij had nog nooit een wasje gedraaid.'

Op zich niet raar dat hij in eerste instantie dacht: ik heb een nieuwe vrouw nodig.

'Inderdaad. Ik snap dat nu helemaal. Misschien deed hij het zelfs voor mij. Hij wilde het gewoon zo snel mogelijk oplossen, een nieuwe gezinssituatie creëren. Het was geen goed idee. Maar ik snap het idee.'

Dreigde je nooit te ontsporen?

'Ik had zomaar kunnen ontsporen. Ik zag een tatoeage op MTV en ik ging er ook meteen een halen. Een prachtige jarennegentigtribal op mijn bovenarm. Ik was 16. En een tongpiercing, kon er ook wel bij. Maar die moest ik uitdoen van Johan, dat vond hij een brug te ver. Het was goed dat ik dat toen een jaar in Oklahoma ben gaan studeren. Wilde ik trouwens zelf, even uit die heisa. Mijn moeder, dat huwelijk, de nasleep - het was te veel in te weinig tijd. Oklahoma was ook een vlucht. Ik woonde bij een gezin, een gezin met regels, ik hoefde niet voor mezelf te zorgen. Ik heb daar wel een en ander af kunnen sluiten. Ik ben daar toegekomen aan het rouwproces, ik heb er daar vrede mee gesloten. Ik denk eerlijk gezegd dat Johan nog steeds niet aan zijn rouwproces is toegekomen. Hij is er gewoon nooit aan begonnen.'

Heb je het met Johan vaak over die periode?

'Nooit. Ik denk dat we er nooit één gesprek over hebben gehad. Bij ons moet het oplopen tot een breekpunt voor we over dit soort dingen gaan praten. In interviews steekt Johan over dit onderwerp altijd hetzelfde verhaal af, een riedel. 'Ik heb toen zoveel gehuild dat daarna mijn tranen op waren.' Ik ken het uit mijn hoofd. Voor hem is het ook een front. Het lijkt persoonlijk, maar het is het eigenlijk niet. We zijn niet zulke praters - ja, we praten wel veel, maar niet over dit soort dingen.'

Derksen gaat koffie zetten. Vanuit de keuken: 'Dit klinkt wel heel dysfunctioneel allemaal, of niet? Hahaha!'

Stilte, gezoem van het apparaat. 'Dat hij dan tóch tegen jou over die John de Bever begint. Ongelofelijk!'

Bijna onvoorstelbaar, dat jullie het er nooit meer over hebben gehad.

'Ik denk zelfs, dat meen ik serieus, dat hij haar naam nooit meer heeft uitgesproken. Voor mij is het goed zo. Het is ook lang geleden, hè? Ik heb geen zin om mijn hele leven slachtoffer te blijven van zoiets. Ik heb er altijd een beetje moeite mee als mensen hun jeugd overal de schuld van geven. Kom op, we hebben allemaal wat.'

Jij en Johan zijn wel heel dik met elkaar, zei Van Egmond. Jullie delen de zelfspot.

'Klopt, maar het is geen traditionele vader-dochterband. We gingen met elkaar om als gelijken en dat is altijd zo gebleven. En misschien is Johan gewoon ook geen traditionele vader, ik denk niet dat het in hem zit. Hij is nooit naar een ouderavond geweest en heeft nooit een rapport bekeken. Als de rector belde, kon ik vaak naar waarheid zeggen: 'Sorry, Johan zit in Barcelona en die is er over vijf dagen weer.' Je kunt het zien als desinteresse, maar ik denk echt dat hij me vrij wilde laten. Dat ik film- en televisiewetenschappen ging studeren, vond hij ronduit belachelijk. Maar hij zou me nooit iets anders hebben opgedrongen.'

Ben je nog steeds graag alleen? Je hebt al jaren een vriend, maar wil niet samenwonen.

'Ik heb voor mijn 30ste drie keer samengewoond, en drie keer mijn tas weer gepakt. Zonder drama overigens. Gewoon, mooi geweest, ik ga weer! Het ligt natuurlijk aan mij. Maar ik dacht steeds: als het niet meer leuk is, kan je ook gewoon wég, hè, voor je elkaar gaat haten. Ik heb geen kinderen en dat is voor mij ook geen droom. De druk voel ik ook niet meer. Van wie moet het eigenlijk, dat koophuis met dakkapel, die man, die auto, die twee kinderen? Ik heb er helemaal geen trek in. Ik heb niet eens een rijbewijs. En ik vind het eigenlijk wel lekker zo.'

'Alles wat sinds 1965 is opgebouwd, gaat teloor door mismanagement en wanbeleid'
Voetbal International, het blad dat trainers kon maken en breken, is geen schim meer van het instituut dat het was. Oud-hoofdredacteur Johan Derksen: 'Alles wat sinds 1965 is opgebouwd, gaat teloor door mismanagement en wanbeleid.'