Tussen hemel en hel: de musical

Nou zijn musicals natuurlijk ondingen, in werkelijkheid overkomt het mij nooit dat mensen plotseling beginnen te zingen, behalve in een voetbalstadion, maar deze opvoering bevat interessante elementen.

De eerste zinnen van het stuk van Haenen beloven veel: 'Met de 82-jarige Diego Armando Maradona gaat het knap beroerd. De oud-voetballer ligt de godganse dag mopperend op bed in een rafelige, goudkleurige badjas.'

Maradona kan op grote sympathie van de makers rekenen, weet je dan meteen, want anders zouden ze hem geen 82 jaar hebben laten worden. Ouder dan 62 wordt hij natuurlijk in werkelijkheid niet, deze gevallen ster die op Cuba al jarenlang tegen allerhande verslavingen vecht.

In de musical is Maradona een toffe peer. Journalisten, voetbalmakelaars en 'botergeile vrouwen' maken misbruik van hem zijn verantwoordelijk voor zijn val. De musical eindigt met een volgens NRC 'hartverwarmende patriottische zaligverklaring'.

Daar hebben wij er weinig van, voetballers die na hun loopbaan aan lager wal raken, laat staan dat we er een hartverwarmende patriottische zaligverklaring tegenaan gooien.

Mijn persoonlijke favoriet in dit genre is altijd George Best geweest. Ik heb ze allebei ooit ontmoet, Best dertien seconden en Maradona negen, maar alleen voor Best viel ik; Maradona is dik en dom, veel meer kan ik er helaas niet van maken.

Ik gun hem al zijn botergeile vrouwen en een hoge leeftijd, maar mijn sympathie heeft hij nooit gewonnen, in tegenstelling tot Best die zijn vrouwen niet op hun seksuele lust selecteerde, maar op hun schoonheid; een cruciaal verschil.

Waarom in Nederland topvoetballers na hun loopbaan zo hoogst zelden hun vermogen erdoorheen jagen en in meelijwekkende toestand (berooid, verslaafd, ongeschoren) in een louche caforden aangetroffen, is onduidelijk. Over het algemeen betalen ze keurig belasting en worden ze eerzame burgers. Het kan ook anders.

Teletekst, donderdagavond: 'Yassine Abdellaoui is vanwege een uit de hand gelopen avond stappen door De Graafschap op non-actief gesteld, meldt StudioSport.' Bij Abdellaoui leidt het ene incident onherroepelijk naar het volgende. De Graafschap had hem weer in genade aangenomen, nadat hij vorig jaar twee maanden gevangen zat. Abdellaoui werd ervan beschuldigd dat hij ruim 2,2 miljoen euro naar het buitenland zou hebben doorgesluisd.

Schimmig zaakje. Sportweek publiceerde vorige week een omvangrijke reconstructie, maar wat Abdellaoui nou precies op zijn geweten heeft is onduidelijk. Ene Abdel zou hem er hebben ingeluisd.

Dat sommige kranten Abdellaoui afschilderden als een halve drugshandelaar, zonder dat daar enige vorm van bewijs voor was, past mooi in het levensverhaal van deze Nederlandse Marokkaan: al zijn wegen lijken naar de afgrond te lopen.

In zijn kielzog is ook een andere voetballer ernstig ten val gekomen, Geoffrey Prommayon. Ook hij, oud-speler van PSV en Willem II, werd gevangengenomen.

Er is iets met geld, er is iets met xtc en er iets is met een even geheimzinnige als onbetrouwbare vriendin, Yani, zo'n vrouw wier gezelschap je te allen tijde moet vermijden. Vanuit de gevangenis in Miami schrijft ze bijvoorbeeld aan Prommayon dat ze een aanbod van 25 duizend dollar heeft gekregen van de Amerikaanse Playboy om naakt te poseren.

Nog zo'n detail dat duidelijk maakt dat beide voetballers soms iets anders aan hun hoofd hadden dan de volgende wedstrijd: Prommayon leende ooit achtduizend gulden van Abdellaoui. Maanden later moest hij 45 duizend gulden terugbetalen, vanwege de hoge rente.

Twee boefjes die rommelen met geld, hartverscheurend is het allemaal niet. Het voetbal heeft ze ook veel goeds geschonken, vermoedelijk. Tragiek is iets anders.

Murat D. had grote passie, schreef deze week Het Parool: voetbal. Hij was de spelbepalende middenvelder van de B 1 van Kranenburg, een Haagse volksclub.

Volgens een kennis was Murat zeer talentvol. Hij sloeg geen training over en kwam nooit te laat. Hij zou door ADO worden ontdekt en ooit als prof in Italipelen, wist hij.

Op de musical over zijn leven, compleet met een hartverwarmende patriottische zaligverklaring, zullen we tevergeefs wachten.

Paul Onkenhout