Bij zang is de vraag 'hoe hard?' niet de allerbelangrijkste. Toch kan Lee Towers heel hard zingen. Ik denk dat hij in staat is detoupetjes op de eerste rij weg te blazen.

Maar toch is hier de hamvraag: hoe mooi? Prachtig, vinden alle mensen die naar zijn afscheidsconcert gingen, minus misschien de vrijkaartjes, die daar zaten zodat Lee later kon zien dat ze echt gekomen waren.

Moeilijkste vraag: wat is mooi? Ik vind Sinatra, het grote voorbeeld van Towers, mooi zingen, zeker in zijn jonge jaren: moeiteloos, onnadrukkelijk, hij zegt gewoon een zinnetje op en verdomd, de woorden maken zich los van het papier en stijgen op als sportvliegtuigjes.

Dat kale, schijnbaar ongekunstelde - want god, wat is dat lastig - bevalt mij. De Towers-fans houden vast ook van Sinatra, maar toch het meest van huneigen versie, dus de stem vanSinatra met daaroverheen een enorme dot extra gevulde pindasaus.

Ik probeer te begrijpen waarom mensen Towers bewonderen. Ik ben sowieso niet dol op pindasaus, niet op de nasi, laat staan op stemmen.

Een fan van Towers zegt: 'Als ik Lee met die elleboog zie trekken, schiet er meteen een scheut emotie door mijn lichaam.'

Goed gezegd, want je ziet het meteen voor je: Lee, die onhandig schokschoudert, alsof hij nachtportier is en een horde housegangers naar achteren moet duwen. Sinatra had ook van die horecabewegingen, maar bij hem waren ze zo vloeiend en achteloos, dat het nooit opviel.

Is dat het? Lee Towers is een goede zanger, want hij trekt zo hard.

Moet het toch wezen.