Tranen, geschater, Martini e Tonic en poffertjes op De Parade

'Helaas is er geen tijd voor nazorg, maar u kunt buiten de tent wel mijn cd kopen.' Aldus Jan Rot die na afloop van de voorstelling U bent mijn moeder een paar huilende mensen in het publiek ziet. Aandoenlijk is bijvoorbeeld de jongeman op rij 1 die het na het slotlied echt niet meer droog houdt en zit te snikken als een klein kind. En dat op De Parade, waar het meestal toch een kwestie is van zomervertier en lol in de tent.

U bent mijn moeder is een samenwerking tussen liedjeszanger Jan Rot en actrice Edda Barends (lang niet gezien, trouwens). Met als uitgangspunt de beroemde voorstelling van Joop Admiraal, destijds bij Het Werktheater, over zijn dementerende moeder. Barends speelt daaruit een aantal scènes, Rot is haar zoon. Admiraal speelde beide rollen zelf in een briljante metamorfose van zoon tot moeder en omgekeerd.

Het is even wennen aan deze realistische vorm, maar het werkt wel, vooral door de liedjes van Jan Rot. Daaronder ook zijn met de Annie M.G. Schmidt-prijs bekroonde Stel dat het zou kunnen en een fraaie Nederlandstalige bewerking van You've lost that loving feeling van The Righteous Brothers.

Edda Barends acteert volgens de beproefde methode 'hoe speel ik een oude vrouw die in de war is' en Rot is als haar tegenspeler bijna laconiek naturel en balanceert in zijn liedjes mooi tussen sentiment en inleving. Een staande ovatie viel hen ten deel.

De Parade in Den Haag, in het lommerrijke en relaxte Westbroekpark, opende dit weekend met een aantal nieuwe producties, waaronder De Literaire Salon. Hierin interviewt programmamaker Helena Hilgerdenaar schrijvers, onder wie Christine Otten, Bart Chabot en Hanneke Groenteman. Zaterdag was de mazzel dat de immer geestige en charmante Peter Buwalda te gast was en mocht vertellen over zijn favoriete boeken, zoals Wipneus & Pim en de oude paraplu, Arendsoog en De Avonden. 'Dat boek gaat negens over, maar is intens grappig.'

Rode draad in deze sessies is het thema Het Boek als Therapie; Hilgerdenaar volgde daarover in Engeland een cursus op de School of Life van filosoof Alain de Botton. Zo schijnt Robinson Crusoe te helpen tegen pessimisme en Kruistocht in spijkerbroek tegen verveling. Aan het eind van het gesprek kreeg Buwalda de onvermijdelijke vraag wanneer hij na zeven jaar nu eindelijk eens komt met een opvolger van Bonita Avenue? Het antwoord was een ware cliffhanger en belooft vanaf volgend jaar heel veel goeds, op heel veel pagina's.

Het Nationale Theater is in Den Haag present met onder meer de voorstelling Brodsky. Twee jonge acteurs stoeien daarin met de tegendraadse poëzie van Joseph Brodsky in een mengvorm van moderne mime en Poëzie Hardop. Geestig en raar, met tegen het eind een verrassende wending waarin alle vooroordelen over Brodsky worden onderstreept én teniet gedaan. Slim theater.

Klapper van de avond is Ellen ten Damme, die deze zomer alle Parade-steden aandoet met haar nieuwe show Je veux l'amour. Daarin zingt ze een aantal Franse chansons van vroeger en nu, van Edith Piaf tot Stromae, naast eigen nummers, maar dan in het Frans vertaald. Met een complete band (let op de enthousiaste pianospeler!) en rekwisieten als een piano waarin ze opkomt en verdwijnt, een schommel met lampjes en een opwindbaar konijn. Haar Franse versie van Adele's Hello is subliem, haar parodie op Je t'aime... moi non plus heerlijk over de top en lichtelijk ordinair. Ten Damme is de enige echte opvolger van de vorige Miss Parade, Loes Luca, en combineert haar klasse en talent met een perfect gevoel voor entertainment.

Op culinair vlak is de vermaledijde rosé op De Parade verleden tijd. 'Martini e Tonic' is dé drank en de wildzwijnkroketjes van Wild van Wild dé daghap. De langste rijen stonden trouwens nog steeds voor de zweefmolen en de poffertjeskraam. De vrouw die daarin de zaken op gedecideerde wijze bestiert, is een attractie op zich. Gratis en voor niks - nu ja, 4,50 euro voor twaalf zelfgebakken poffertjes.