Tony-moment
Ik ben toegetreden tot het leger der slapelozen. Mijn vrouw zegt dat het met ouder worden te maken zal hebben, en dat mijn hoofd en lichaam kennelijk niet om méér rust vragen....
Ik klok nu, schat ik, gemiddeld vier uur per nacht. In dat stukje quality time heb ik dan ook nog een kleuter op mijn buik liggen, omdat we als ouders ooit vergaten kinderen terug te leggen wanneer ze zich ’s nachts meldden. En verleen ik gedoogsteun aan een echtgenote die niet kan slapen zonder te woelen en te voetjevrijen.
Om me met de situatie te verzoenen, sta ik ’s nachts geregeld op om met iets te drinken erbij naar een dvd van The Sopranos te kijken, de eenzame-mannentelevisie bij uitstek. Intussen heb ik alle zeven boxen ervan maar alvast in huis. Hebben mijn nakomelingen in elk geval de serie compleet wanneer hun vader uiteindelijk aan zijn slapeloosheid overlijdt. Jawel, zo denk je als man toch altijd weer in de eerste plaats aan het geluk van je kinderen. Die positieve levenshouding leer ik van The Sopranos. Hoofdpersoon Tony strijdt als maffialeider, vader, echtgenoot en minnaar steeds tegen wel tien enorme problemen tegelijk. Heeft hij net een afvallig bendelid met zijn blote handen geworgd, is er wel weer een opgroeiende zoon die een schop onder zijn kont nodig heeft, of een huwelijkspartner die zijn laatste beetje energie opeist door hem bijvoorbeeld zijn slechte vaderschap weer eens voor de voeten te gooien. Door Tony’s egocentrisme gaat het in zijn bestaan van kwaad tot erger (al slaapt hij dus nog wel). Zelfs zijn psychiater weet er ondanks jarenlange therapiesessies de hand niet in te houden, al kan dat ook komen doordat zij diep van binnen stapelverliefd op hem is en ze aldus zichzelf vooral in de weg zit. Tony’s dochter Meadow en zoon A.J. haten hun pa, als hij ze intussen al niet volstrekt onverschillig laat. Hun moeder Carmel heeft zich al op de binnenhuisarchitectuur en het beleggen gestort om het leven in de schaduw van Tony toch enigszins draaglijk te houden.
Vreselijke feiten allemaal om zelf mee terug naar bed te nemen. Maar ik ga ze niet uit de weg; en dit dus in de bedoeling er zelf een beter mens door te worden. In tegenstelling tot Tony maak ik wél vorderingen. Vorige week nog: wilde ik na het douchen de droge handdoek van het rekje pakken en het vochtigere exemplaar lekker laten hangen voor het zoontje dat na mij kwam. Kleiner lijfje, nietwaar. Om me vervolgens te realiseren dat alleen Tony Soprano tot zoiets egocentrisch in staat zou zijn. Een klein maar belangrijk moment van inzicht. Zo groei je hopelijk elke dag een beetje.
