Weinig Engelse bands zijn zo aangenaam ongrijpbaar als These New Puritans. Maakte de groep uit Southend op debuutalbum Beat Pyramid (2008) nog postpunk; album nummer drie, het pastorale Field Of Reeds, valt te typeren als eigentijds klassiek, in de gedaante van songs die geen eenvoudige structuur hebben, maar wel intiem en meeslepend zijn.

Niet Mark E. Smith (The Fall), maar Mark D. Hollis (Talk Talk) is hier de referentie: in V (Island Song) is zelfs de vocale gelijkenis groot. Dat TNP-spil Jack Barnett bij het vormgeven van het warme, ruimtelijke geluid hulp kreeg van componist Michel van der Aa, en dat het orkest onder leiding stond van dirigent André de Ridder, geeft Field Of Reeds een aardig Nederlands tintje.

These New Puritans neemt op dit derde album (tijdelijk?) afscheid van wat we doorgaans popmuziek noemen, maar het gedragen Field Of Reeds neigt toch nergens naar gewichtigdoenerij. Dat is misschien wel de grootste verdienste van deze unieke band.

Field Of Reeds / Infectious/PIAS