De arena is een podiumbrede rommelwerkplaats. Met trappen, een kantoortje vol spullen en enkele moeilijk sluitende deuren. De gladiatoren zijn de kleine, lenige Titus De Voogdt en grote man Johan Heldenbergh. Ze spelen twee vrienden voor het leven, die enkel affectie kunnen tonen door elkaar te bekogelen, van trappen te gooien of zo hard mogelijk in het kruis te schoppen. De voorstelling heeft de mysterieuze titel Vorst-Forest en valt op door veel goedgetimede slapstick. Vlamingen De Voogdt en Heldenbergh maakten deze bij de Gentse groep Compagnie Cecilia. Eerder al maakte Heldenbergh hier The Broken Circle Breakdown, onlangs verfilmd.

Vorst-Forest is bijna woordeloos theater. Mime dus. Het melodrama van het uitgebeelde verhaal blijft evenwel knap verborgen onder een dikke laag van het betere gooi-en-smijtwerk. Dat verhaal gaat over twee vrienden, allebei veroordeeld tot een enkelband. Ze zien elkaar na een lange tijd terug in de werkplaats. Dat gaat gepaard met een hoop liefdevolle gevechten en pesterijen. De grote zet de kleine vast in een opgevouwen stretcher, of door hem aan zijn overall aan de muur te nieten. De grote krijgt een met zout aangelengd kopje koffie en wordt van 3 meter hoogte besprongen.

Vanwege de indrukwekkende acrobatiek en het slimme spel met de verwachtingspatronen van het publiek gaan de in feite oudbakken gimmicks en grapjes niet vervelen. Er loopt ook nog een meisje door de werkplaats. Ze is de dochter van de grote man en degene die, al dan niet met opzet, een wig dreef tussen de twee hevig bevriende mannen. Ook het weerzien tussen vader en dochter gaat stroef.

Vanwege al het zwijgen blijft er veel te raden over. Ertegenover staat een overdaad aan sfeer. Alleen al dankzij het prachtige decor van Michiel Van Cauwelaert, dat een hoop vergane glorie en verloren kansen uitstraalt.

Vorst-Forest is theaterromantiek ten top, en uiteindelijk zeldzaam onbeschaamde feel good.

undefined