Tariq Ramadan, glibberig als een aal

Valt er nog veel nieuws toe te voegen aan de heftige discussie over Tariq Ramadan en Ali Eddaoui?

Gert-Jan Segers, directeur van het wetenschappelijk instituut van de ChristenUnie, riep woensdag Ramadan op tot veroordeling van zijn groot­vader Al-Banna, oprichter van de Egyptische Moslimbroederschap. Diens jihad stond, getuige de woorden van een geestverwant, gelijk aan 'het afslachten van de ongelovigen, het plunderen van hun rijkdommen, de vernietiging van hun heiligdommen en het kapot slaan van hun afgoden'.

Bonifatius
Dat lijkt mij, met variabele accenten, een hele adequate omschrijving van onze kerstening door Bonifatius en Karel de Grote. De eerste werd niet toevallig bij Dokkum om zeep gebracht door Friezen die erg aan het behoud van hun heiligdommen hechtten.

Heette het niet al bij Tertullianus dat het bloed der martelaren het zaad was van de Kerk? Gelukkig is hun beider metho­de sindsdien buiten Joegoslavië bij christe­nen wat in onbruik ge­raakt, en hebben in Nederland Segers' geestverwan­ten het kapotslaan van afgods­beel­den in 1566 voor het laatst op grote schaal geprakti­zeerd.

Enthousiast
Desalniettemin: wat Segers aankaart, is het risico dat in elke missionaris­tische godsdienst schuilt. Nog merkwaardiger wordt zijn betoog dan ook, waar hij Al-Banna verwijt 'de banier van de islam te willen verhef­fen boven alle regio's van de aarde'. Daar zit ik evenmin als Segers op te wachten, maar vul hier voor 'islam' het woord 'christen­dom' in, en Segers wordt gegarandeerd meteen enthousiast.

Segers verontrusting is vooral komisch voor wie beseft dat wat de aartsva­der van de Moslimbroeder­schap in Egypte wilde - islamisering als antwoord op de secularisering - parallellen vertoont met wat de aartsvader van de ChristenUnie in Nederland wilde: ook Groen van Prinsterer streefde een herkerstening van de samenleving na.

Vreedzamer
Zeker (en voor ons aller leefbaar­heid niet onbelang­rijk): Groens middelen waren vreedza­mer, maar zijn tegenspeler Thorbecke was dat vergeleken met Mubarak ook. Het gaat er in die contrei­en nu een­maal van beide kanten altijd wat ruwer aan toe.

Krol
Dat laat de vraag onverlet, of Ramadan voor Rotterdam inderdaad de meest bruikbare bruggenbouwer is. Niet alleen omdat hij Henk Krols homosexuele praxis onverenig­baar acht met Gods bedoelingen - dat vindt collega-theo­loog Eijk in Utrecht namens zíjn God overigens eveneens - of omdat hij de Neder­landse taal niet machtig is, zodat hij discussies ter plaatse niet live volgen kan.

Het belang­rijkste obstakel is dat Ramadan de relevan­tie van de sociaal-culturele factor - dus van religie - voor de integratiepro­blematiek ontkent, en daar­mee steeds behendig om de kern heenglibbert.