Tango Pasión nu ook voor alleenstaanden

Dát zou pas opwindend zijn: Willem Alexander en zijn vriendin in één van de watervlugge duetten die de zes paren van Tango Pasíon in Carré op topniveau laten zien. Zij schuift haar benen uit en hij trekt haar bovenlijf hartstochtelijk tegen zijn borstkas. Alleen al het zitten van de dames is van een koninklijke allure: de onderbenen in een hoek van vijfenveertig graden, de spieren gespannen, de romp kaarsrecht.

Zo wachten de vrouwen tot ze met een knik ten dans worden gevraagd. Eenmaal in de armen van een man, slingeren ze hun benen om de zijne en knallen hun knieën tot bijna in het kruis. In het begin hullen ze zich nog decent in laat-negentiende-eeuwse chique, met verenhoeden die losjes meewippen. Maar gaandeweg worden de splitten hoger en de decolleté's lager.

Suggereert het decor in de eerste helft een café in daglicht, na de pauze breekt de glitter door. Sterretjes tegen de achterwand, glimmende avondjaponnen, en een zinderend muziekspektakel van het Sexteto Mayor Orchestra.

Maar Tango Pasión verschilt niet wezenlijk van de versie die verleden jaar was te zien. Wel zijn er meer grapjes, zoals de ober die niest in de zakdoek die hij als postillon d'amour van lady naar heer moet transporteren. Viviana Fortino zwiert als een dronken tor aan de zijde van Omar Mazzei. Ze klapt dubbel als een slappe pop, haar benen eindigen in spagaat.

Graciela Garcia, Viviana Laguzzi en Norma Acosto tonen een tango voor alleenstaanden: de rechterkant van het lichaam gehuld in lange roesjes, de linkerkant strak in een half pak. Een wisselend zij-aanzicht zorgt voor de illusie van een danserspaar.