Stopzetten kinderbijslag aan Marokko is fout middel

Het is echter de vraag of de Nederlandse overheid het juiste middel kiest. Sterker nog, haar dreigement is politiek noch maatschappelijk te rechtvaardigen en zaait onnodig onrust en onzekerheid bij mensen die niets met het conflict te maken hebben.

Nederland en andere Europese landen hebben de laatste jaren een lijn uitgezet om belastingontduiking, uitkeringsfraude en het witwassen van crimineel geld te bestrijden. Zo zijn er Europese afspraken gemaakt met landen als Zwitserland en Luxemburg over de opheffing van geheime bankrekeningen. Nederland heeft met België afgesproken het vermogen van de Nederlanders aldaar te controleren ten einde belastingontduiking tegen te gaan.

In alle gevallen wordt zolang gepraat totdat overeenstemming is bereikt. Meestal stapsgewijs. Naar ik weet heeft Nederland in dit verband nooit dreigende taal gebezigd. Het is onbegrijpelijk waarom Nederland als democratisch land met Marokko niet langs dezelfde diplomatieke weg overeenstemming probeert te bereiken.

Dat Marokko - om welke reden dan ook - niet wil meewerken aan een Nederlands project op Marokkaans grondgebied, is een bilateraal conflict tussen twee overheden en dient op dat niveau opgelost te worden. Het dreigen met het stopzetten van kinderbijslag zal naar verwachting weinig indruk maken op Marokko en dus dat conflict niet oplossen.

Inmiddels moet de Marokkaanse gemeenschap voor de schade opdraaien. Niet alleen degenen die kinderbijslag ontvangen, maar ook vele duizenden anderen die afhankelijk zijn van bijvoorbeeld een WAO-uitkering (in Marokko) of en uitkering in het kader van terugkeerregeling zullen tijden van onzekerheid en onrust tegemoet zien. Een geestelijke gijzeling zou men kunnen zeggen.

Het bovengenoemde dreigement staat ook haaks op het Nederlands overheidsbeleid dat de terugkeer van oudere migranten probeert te bevorderen. Nu weet iedere migrant die met behoud van een uitkering overweegt terug te keren, dat zijn of haar uitkering stopgezet kan worden als Nederland een conflict krijgt met het land van waar die migrant vandaan komt. Er is met andere woorden wantrouwen gewekt tussen de migranten en de Nederlandse overheid, en het zal heel lang duren voordat het vertrouwen hersteld zal zijn.

Nederland heeft het volste recht om te controleren of haar onderdanen rechtmatig gebruik maken van zijn voorzieningen. Sancties zijn echter alleen gerechtvaardigd voor die mensen van wie vast staat dat ze gefraudeerd hebben. Aangezien Marokko noch een Nederlandse provincie is, noch verplicht is om aan de koppelingswet mee te doen, zal Nederland verstandiger moeten omgaan met de obstakels die de bewijslast voor fraude in de weg staan.