Stef Clement, een makkelijke prater die veel opgaf om mee te kunnen in het peloton

Op 24 juli 2010 zou Stef Clement te gast zijn in het tv-programma De Avondetappe. Als nationaal kampioen tijdrijden moest hij de tijdrit bespreken die dezelfde dag in de Tour de France werd verreden. Maar het vliegtuig leverde hem zo vroeg af in Bordeaux dat Clement daarover ook zijn licht kon laten schijnen tijdens het liveverslag. En dat licht maakte indruk.

‘Ik weet nog precies wat ik op dat moment dacht’, zegt Joris van den Berg, toen nog redacteur van de NOS, tegenwoordig commentator. ‘Makkelijke prater. Geen meel in de mond. Die moeten we erbij hebben.’ Aldus geschiedde. Sinds 2020 zegt Stef Clement, inmiddels gestopt als wielrenner, waarop het staat tijdens de koers. Hij doet dat in welluidende zinnen met soms een hoop komma’s, maar altijd eindigend in een klinkklare punt.

Wie de afgelopen dagen naar de radio luisterde, hoorde Clement ook al eens reclame maken voor de Ronde van Spanje, die vrijdag van start gaat in Utrecht. Als ambassadeur van de Vuelta maakt de 39-jarige Clement zijn plaatsgenoten al wat langer warm voor dit festijn. ‘Ik ben dan ook de enige Utrechter die zowel de Tour, de Giro als de Vuelta heeft gereden.’ Vanaf morgen kan Utrecht min of meer hetzelfde beweren. Geen andere stad in Nederland had alle grote wielerronden te gast.

Anders dan zijn drie voorgangers als co-commentator, Steven Rooks, Erik Breukink en Maarten Ducrot, was Stef Clement zelf geen opvallende wielrenner. Zijn belangrijkste prestatie is een derde plaats op het WK tijdrijden in 2007. Eervol, maar ook niet meer dan dat. En verder kan hij zichzelf op de borst slaan als viervoudig nationaal, kampioen in die discipline. Dat doet hij dan ook. ‘Ik ben Rekordmeister. Dat vind ik mooi om te kunnen zeggen.’ Clement laat die trots optekenen in Anders, de biografie die hij met journalist Thomas Olsthoorn maakte na afloop van zijn loopbaan.

Doordrammertje

In welke zin Clement anders is, wordt duidelijk als zijn moeder in de biografie een herinnering ophaalt aan de prilste Stef. ‘Echt een doordrammertje. Hij probeerde altijd te bereiken wat hij wilde, op wat voor manier dan ook. Dan schreef hij een briefje: als jij dit doet, doe ik dat. En dan tekende hij er een hoofdje bij met donderwolken daarboven.’

Weinig mensen worden graag een doordrammer genoemd, maar Clement geeft er gewoon een positieve draai aan. ‘Het is een eigenschap waarmee ik een hoop heb kunnen compenseren als wielrenner.’ Daarmee doet hij zichzelf te kort. Wie kan tijdrijden, kan niet anders dan een goede wielrenner zijn. Maar Clement heeft er wel altijd heel erg zijn best voor moeten doen en dat deed hij ook.

‘Plichtsbewust’ is dan ook het eerste woord dat Erik Dekker te binnen schiet. Wanneer een training van vijf uur werd verlangd, dan werden het ook vijf uur. En geen minuut minder. Dekker: ‘Bij hem op zolder stond zo’n hoogtetentje om rode bloedcellen aan te maken. En daar sliep-ie elke nacht in, zelfs als de mussen van het dak vielen. Nou, daar word je echt niet beter van.’

Dekker was in die eerste jaren bij de Raboploeg een mentor voor hem. Maar de boodschap dat plichtsbesef niet per se een positieve eigenschap is, heeft Clement pas met vertraging bereikt. Dekker: ‘Stef is een verstandige jongen, maar niet altijd verstandig voor zichzelf geweest.’ Clement: ‘Ik besef nu pas wat me dat allemaal heeft gekost.’

Valkuil

De opeenvolging van koersen, trainen en hoogtestages speelde hem vooral op persoonlijk vlak parten. Stef Clement, vader van twee kinderen, beleefde een pijnlijke echtscheiding waarover hij ook boete doet in zijn boek. Hij is nu extra alert op dat plichtsbesef. ‘Zoiets blijft een valkuil, ook in mijn werk voor radio en televisie.’

Als tv-verschijning trad Clement voor het eerst naar voren in het RTL-programma Tour du Jour. ‘Toen kon ik moeilijk naar hem kijken’, zegt Erik Dekker. ‘Het was bijna clownesk. Stef Clement die even uitlegt hoe je moet dalen. Dan dacht ik bij mezelf: nou Stef, daar was je zelf niet zo’n held in.’

Nu is Dekker vol lof. ‘Stef is ook echt onafhankelijk in zijn oordeel. Dat zijn er niet zoveel.’ Ook dat laatste was een les die Clement moest leren. In 2019 plaatste hij op de radio een kanttekening bij de pijlsnelle loopbaan van Primož Roglič, kopman van de Nederlandse Jumboploeg. Of eigenlijk wierp hij de vraag op waarom niemand die kanttekening plaatste. Hij gaf zelf het antwoord: als Roglič bij een exotische ploeg had gereden, was die kanttekening allang geplaatst.

Even pijlsnel werd van die kanttekening een insinuatie gemaakt. Ongelukkige bijkomstigheid was dat Clement op dat moment als zzp’er nog klusjes opknapte voor Jumbo, zijn oude werkgever. Welke les heeft hij eruit getrokken? ‘Het gaat er niet zozeer om wat je zegt, maar hoe je het zegt en hoe het kan worden opgevat.’

Kan zijn rol als ambassadeur van de Vuelta geen vergelijkbare problemen opleveren? Dat hij als commentator niet vrijuit kritiek kan uiten? ‘Dat probleem zie ik niet. Het ambassadeurschap is geen betaalde baan.’ Joris van den Berg: ‘Als iemand zich niet inhoudt, is het Stef.’