Statische levenloosheid in het paradijs

Bijna aan het eind van You PARA |DISO blazen windmachines wat lucht in de witte en zilverkleurige coulissen. De gekreukte doeken wapperen kortstondig. En jawel, dan ruik je het parfum dat voorafgaand aan de voorstelling door het choreografenduo Emio Greco en Pieter C. Scholten is gelanceerd: You PARA|DISO: l’essence de la danse.

Het is een unicum in de Nederlandse danswereld dat een dansgroep een parfum uitbrengt. Het idee ontstond uit een project van geurkunstenaar Maki Ueda waarin ze de bezwete kleren van de dansers na afloop op sterk water zette en zo de persoonlijke dansgeur van iedere performer in flesjes probeerde te vangen.

Greco en Scholten trokken hun stoute schoenen aan en vroegen de beroemde parfumeur Allessandro Gualtieri om geïnspireerd door het onderwerp van You PARA |DISO de paradijselijke geur van de dans in een aroma te vangen. De eerste fles is begin juli aangeboden aan prinses Caroline van Monaco, na de wereldpremière van You PARA |DISO in de stadstaat.

Exclusiviteit
Ook in het begeleidend magazine proberen Greco en Scholten hun nieuwe creatie met exclusiviteit te omringen. In een soort decaloog memoreren ze tien stadia die zij als onderdeel zien van de paradijselijke staat. You PARA |DISO is namelijk het slot van hun trilogie geïnspireerd op Dante’s Divinia Comedia. Na voorstellingen over de hel en de louteringsberg belandt het duo nu in het paradijs, volgens hen zelf niet per se de attractiefste staat van zijn, vanwege de combinatie van zaligheid en statische levenloosheid.

De tien (vaag beschreven) stadia variëren van ‘vertrouwen’ en ‘puurheid’ tot ‘onmenselijkheid’ en ‘generositeit’ maar zijn in de voorstelling nauwelijks terug te vinden. De zes dansers – drie vrouwen, drie mannen – nemen om beurten het voortouw nadat het ensemble tussen de coulissen bijna naïef kijkend en vragend verschijnt.

Passen op de plaats
Zij isoleren bewegingen uit het klassieke ballet, vooral uit het vocabulaire van het corps de ballet, en herhalen die als passen op de plaats. Vooral Dereck Cayla en Victor Callens vallen op in precisie en sierlijkheid. Ze overstrekken prachtig hun armen, benen en handen in het verlengen van hun bewegingen. Soms schuiven ze diagonaal over het podium naar de voorste linie, gevolgd door de anderen in V-opstelling. De statige levensloosheid van het paradijs krijgt zo een sierlijke variant van repetitieve formaties. Maar daarin blijft de betekenis van deze kwikzilveren voorstelling vervolgens hangen.

Zoals in eerdere voorstellingen trekken Greco en Scholten af en toe theatrale effecten uit de kast: een volledige black out bijvoorbeeld – als contrast met het helwitte paradijs? – en oplichtende variétéhoepels als toegangspoorten naar hel en voorgeborchte. Individueel overtuigen de dansers, als groep zijn ze nog wankel en niet strak genoeg. Hun gezamenlijk optreden vervliegt uiteindelijk net zo snel als de geur van het nieuwe parfum.