Op zaterdagavond zit het Rotterdamse café Terminus vol mannen, Tes (47) is er één van. Voor hem is de kroeg een huiskamer 'waar mensen komen zoals ik': mensen die zijn gevlucht uit Eritrea.

Tes 'Ik woon in Delfshaven, 20 minuten lopen hier vandaan. In mijn straat is ook een café, maar daar ben ik maar een keer geweest. Als je daar je consumptie op hebt, moet je zo snel mogelijk weg. Hier kan ik de hele dag blijven, ook als ik niet steeds iets bestel. Tien mannen komen net als ik elke dag biljarten en Rummy spelen. Wie verliest, moet een drankje betalen voor de winnaar. Ik ken iedereen die er nu is. Het zijn bijna allemaal Afrikanen. Hollanders zie je hier haast nooit. Ze zijn bang voor buitenlanders, denk ik, maar iedereen is welkom.'

'Op mijn 23ste kwam ik alleen naar Europa, mijn familie bleef in Eritrea. Via Soedan vloog ik met een vals paspoort naar Italië. Vanuit daar ging ik naar Nederland. Ik heb in de elektrotechniek en in het magazijn van de Hema gewerkt. Nu ben ik alweer twee jaar werkloos. Daarom ben ik hier zo vaak. Thuisblijven is veel te eenzaam.'

'Ik had een vrouw, maar zij maakte een fout door met een ander te gaan. Of ik ook ben vreemdgegaan? Nee, toen niet. Onze twee kinderen wonen bij haar. Het liefst zou ik ze elke dag in de buurt hebben, maar afstand houden is beter. Het doet pijn ze te zien, omdat ik me dan een slechte vader voel, die ze in de steek heeft gelaten.'

'Ik ben een Nederlander, maar er zijn grote cultuurverschillen. Eritreeërs helpen en delen, Nederlands leven voor hun eigen portemonnee. Als je met een Hollander naar het café gaat, wil hij de rekening delen. Hier werkt het anders: wie heeft, die betaalt. En als iemand dronken is, breng ik hem naar huis, ook al ken ik hem pas een dag. Een verstandige vrouw zou mij gelukkig maken. Achteraf had ik liever een Nederlandse vrouw gehad, dan had ik misschien geleerd over de toekomst na te denken. Eritreeërs denken niet aan morgen.'

undefined