Sofie van den Enk (40): ‘Afgelopen juli ben ik heel naïef begonnen aan een gezinsleven met mijn Amerikaanse partner en mijn kinderen van 7 en 9. Ik dacht dat alles wel los zou lopen, maar eigenlijk speelt bij zo’n samenstelling een cultuurverschil in de vorm van een gezinscultuur altijd mee. Bij ons komt daar nog een verschil in de nationale cultuur bij.

Mijn vriend ging van een vrijgezellenbestaan in Brooklyn naar een Nederlands gezinsleven. Hij spreekt nog geen vloeiend Nederlands, waardoor hij zich nog makkelijker een buitenstaander voelt. En er is een pandemie, waardoor je geen normaal leven kunt opbouwen als je ergens heen verhuist. We merken daardoor soms dat we beiden kunnen doordraven in deze situatie. Dan sta je ineens met twee zeurderige en hangerige kinderen en een vouwwagen op een camping in Weert, en denk je toch: oei, dit is ook nogal een overgang.

Als een van ons het gevoel krijgt dat het niet meer goed komt met ons vieren, drukken we het ‘knopje’ in. Dat knopje is de neus van de ander. Gewoon licht indrukken en hup, je bent weer uit die spiraal van doemgedachten. Juist omdat het zo oenig is, moeten we er meteen om lachen en is de druk gelijk van de ketel. Je laat de ander beseffen dat een bepaalde situatie geen zinkgat is, maar alleen een hobbeltje in de weg. Omdat het zo’n rare handeling is, die niet past in het doordraaien, lijkt het alsof iemand een koude emmer water over je hoofd giet. Met een druk op je neus besef je dat het eigenlijk niet zo erg is als de kinderen zeuren, of dat ze je niet bedanken voor een fijne dag.’