Smullen met eurogroenen

Een fotocamera? Oei, dat wil men niet in het ledenrestaurant, zegt Groen Links in Brussel. We zijn uitgenodigd door de fractie van GroenLinks in het Europees Parle-ment om te komen eten en roddelen. Nee, om te komen eten. Dat roddelen kwam er nog bij. Maar waarom mogen we niet fotograferen in het à la carte-restaurant, waar we alleen inkomen als we door een parlementariër zijn uitgenodigd?

Omdat niet alle Europese parlementariërs met mes en vork eten, zegt Alexander de Roo die al zeventien jaar lid is van het parlement en die met de groenen uit andere landen hard heeft gevochten voor vegetarische schotels op de menukaart.

Hij eet een tarbot en een victoriabaars, voorlichter Hein Verkerk van GroenLinks begint met een soepje van schorseneren, maar laat dan alsnog een halve koe opdienen. Wij mogen kleine loempiaatjes met krabvlees laten komen en daarna een gevulde kippenpoot. Absoluut voortreffelijk en bijzonder. Alleen al om dit restaurant zouden we in de politiek willen. Maar de Ne der landse parlementariërs in Brussel verzekeren ons dat het in Den Haag heel anders is. In het restaurant van de Tweede Kamer eet men warme voorwerpen van Cora van Mora.

Verstop de camera in je tas, zegt De Roo, en zet in elk geval de flits uit. Hanja Maij-Weggen, europarlementariër voor het cda, zit tien tafels verderop te eten met een kale man. Te ver weg voor een goede foto, maar er is ook niets aan haar te beleven, ze kan het echt uitstekend, ruim tweeënhalf uur lang, met mes en vork en het tegendeel van onbehouwen. Wel begint ze hier elk gesprek met: 'In mijn tijd, toen ik nog minister was', vertellen onze gastheren besmuikt.

Ze moeten nog met haar in gevecht over de dierproeven. Zij wil er vanaf, samen met de dierenbescherming, maar GroenLinks heeft nog dieren nodig, onder meer om nieuwe aidsmedicijnen op te proberen. Nou willen ze een voorstel zo in elkaar zetten dat Hanja Maij-Weggen onmogelijk tegen kan stemmen, terwijl ze toch het gevoel heeft dat de dieren aan de winnende hand zijn, mede dankzij haarzelf.

Het is een groot restaurant en het is waar. We eten bij het Europees Parlement nog beter dan bij de Europese Commissie. Dat had een commissie-ambtenaar ons ook gezegd, toen we, een paar maanden geleden, zijn gast waren in zijn geheime restaurant. 'Gaan jullie weer in dat restaurant eten, dat hebben jullie toch al gedaan?' Dat kregen we te horen toen we in intieme kring vertelden dat we weer exclusief Europees gingen eten in Brus sel. Dat komt doordat in Nederland nog altijd heel veel mensen niet weten hoe Europa wordt bestierd.

We leggen het nog eens uit. De Europese Commissie is de baas en het Europees Parle ment denkt daar iets aan af te doen. De Europese Commissie heeft een groot ambtenarenapparaat. Het Europees Parlement heeft een minder groot ambtenarenapparaat. We aten met een commissieambtenaar in een fantastisch goed en spotgoedkoop restaurant waar mensen van de straat niet in mogen.

De ambtenaar vertelde dat zijn collega's bij het Europees Parlement het nog veel beter hebben. We schreven het op en kregen twee felle reacties uit Brussel. Van een christen en van een linkse groene. Het klopte niet en het viel wel mee, stond in de twee uitvoerige brieven. De christen schold ons uit, Groen Links vroeg ons te komen kijken en loodste ons door de chaotische en bespottelijk onveilige beveiliging het enorme splinternieuwe gebouw van het Europees Parle ment binnen.

In het gebouw is op meer plekken aan eten te komen, maar in twee grote restaurants wordt dagelijks voor enkele duizenden mensen gekookt. Er is een gigantisch zelfbedieningsrestaurant waar elke dag tweeduizend mensen ontbijten en de lunch gebruiken. Volgens onze groenlinkse gidsen eten de Scandinaviërs hier een boterhammetje en kunnen de Spanjaarden er maar niet aan wennen dat de keuken er na drie uur 's middags mee ophoudt. Dit moet het restaurant zijn dat de commissie-ambtenaar bedoelde toen hij jaloers vertelde over de nog betere keuken van de parlementariërs en hun ambtenaren. Hier wordt voor alle nationaliteiten gekookt en is er in koud en warm een keus aan heerlijks waarvan we denken dat het in de hemel niet eens te vinden is. Wijnen per glas en per fles, paardenbiefstukken, vegetarisch, droom het en het is er. In Engeland heeft het parlement zijn eigen whisky, verzucht GroenLinks, 'maar wij hebben onze eigen champagne, Cuvée du Parlement.'

Voor het andere restaurant, ook heel groot, moet men een tafeltje reserveren en hier hoeft de gast zich geen dienblad vol te laden. Men bestelt gerechten van een droom van een menukaart, wijnen ook erbij en waters en men wordt uitstekend bediend door een fors aantal personeelsleden. Onze gastheren lopen voortdurend om zich heen te groeten, ze zijn hier ook vriendelijk tegen de rechtsen en ze zoenen buitenlanders waar we bij zijn onder het eten om, zodra ze zich hebben omgedraaid, vrolijk over hen te gaan roddelen. Denen zijn nationalisten, Finnen zijn echte Europeanen, leren we, en je kunt soms beter samenspannen met een slimme cda'er om je doel te bereiken dan met een onnozele socialist.

Maar invloed? Heeft het Europees Parle ment invloed? We merken er in Nederland helemaal niets van, zeggen we. Dat Europa niet leeft in Nederland, ligt niet aan het parlement, maar aan de hoofdredacteur van het NOS-Journaal. En aan het het Algemeen Dagblad. Volgens onze gastheren is bij het Algemeen Dagblad een Brusselse verslaggever er maar mee opgehouden omdat zijn stukken toch niet in de krant kwamen, of op een pagina achterin. En zo is ook een tv-verslaggever boos opgestapt bij het journaal omdat hij van zijn hoofdredacteur geen europarlementair nieuws mocht verkondigen. De hoofdredacteur wou geen hoofden van parlementariërs uitzenden, en als het over landbouw ging, draaide hij liever een filmpje van arme Poolse boeren in de modder.

Nee, journalisten eten niet in dit restaurant, zegt GroenLinks, die eten helemaal niet, men kan ze altijd in de bar vinden. Verder werkt iedereen hier hard en onze gast heren kunnen zo gauw geen twee namen bedenken van politici die door hun partij in Brus sel zijn geparkeerd om wat uit te rusten. Hedy d'Ancona, ja, maar die werkte hard hoor, en ja, Max van den Berg van de pvda, maar dan heb je het wel gehad. En daar heb je toevallig de gehandicapte uit Ierland in zijn rolstoel. Hij was popmuzikant en kreeg 'zoals dat hoort in die kringen' een auto-ongeluk, maar hij zit echt niet in het parlement omdat hij invalide is, bovendien is het een heel aardige vent en hij heeft zich bemoeid met de toegankelijkheid voor rolstoelrijders.

Het is een genoeglijk samenzijn in dit ledenrestaurant en we horen de leukste verhalen over verstrengelingen van belangetjes en misbruik van Europese subsidiegelden. Zoals het vlasschandaal. Europa wilde de teelt van vlas bevorderen en gaf er geld voor. Spanje was opeens de grootste vlasproducent. Maar ze wisten niet wat ze met al dat vlas aanmoesten en staken het maar in de fik.

De uren dat we hier zitten te tafelen, vliegen om. Maar tussen alle heerlijks het restaurant is echt een ingewikkelde omweg waard proberen we toch nog iets te weten te komen over wat het parlement nou doet voor ons. GroenLinks heeft nieuws voor Nederland. Als wij, consumenten, een stofzuiger kopen, moet er geld bij en dat geld wordt de verwijderingsbijdrage genoemd. Dat wordt weer afgeschaft. Wanneer? Ooit. En waarom? Om dat met hulp van Groen Links de lobby gewonnen heeft van mensen die spullen willen maken die nooit meer verwijderd hoeven worden. De commissie moet aan de wens van GroenLinks en de antiverwijderingsbij drag elobby voldoen. Maar wan neer dan? Ooit!

En de koffie? Die is ook al zo weergaloos goed in dit vrolijke eethuis.