Sky high

Ook al heb je op grote gerenommeerde festivals gestaan als Coachella in Californië of Glastonbury in Groot-Brittannië; en ook al was je te zien op Amerikaanse televisie bij de talkshow van Jimmy Kimmel, dat wil nog niet zeggen dat je als dance act meteen zo herkenbaar bent als een Afrojack of een David Guetta. 'Dat krijg je als trio al gauw, hè. We hebben drie gezichten waar mensen op moeten focussen in plaats van één. Daarnaast trekken de gastvocalisten met wie we altijd werken natuurlijk live de aandacht.'

Niet dat Mark Kneppers (47), een van de producers/dj's van Kraak & Smaak, waar ook Oscar de Jong en Wim Plug deel van uit maken, verlegen zit om herkenning. Erkenning is er zat.

Al acht jaar maken Kraak & Smaak muziek met internationaal succes en kunnen ze doen wat ze willen. Voor Kneppers is één van de uitdagingen het vinden van de juiste vocalist voor het juiste nummer. 'Wat dat betreft voel ik me ook meer een producer dan een podiumartiest.'

Vanavond wordt op het Amsterdam Dance Event Chrome Waves, hun vierde album, gepresenteerd. Een staalkaart van hitgevoelige, feelgood dance die leunt op funk, pop, disco en een verzameling gastvocalisten.

Kneppers: 'Een van de voordelen van onze bekendheid is wel dat je makkelijker ingangen krijgt om met je helden samen te werken. Dat hoeven niet per se beroemdheden te zijn. Het liefst niet zelfs. Je creëert juist exclusiviteit als je met een relatief onbekende vocalist werkt, wiens carrière daarna een vlucht neemt.'

Dat gebeurde anderhalf jaar geleden met zanger Romanthony, die ook One More Time voor Daft Punk inzong. 'Hij heeft voor ons Let's Go Back gedaan. Toen was hij als zanger al een beetje uit beeld verdwenen. Daarna ging het sky high en was hij op heel veel producties te horen.'

Wie weet overkomt dat ook Sam Duckworth? Nu zegt die naam nog veel mensen niets, wellicht verandert dat met de nieuwe single van Kraak & Smaak. Dan heeft Kneppers zijn werk goed gedaan.

Ol' Dirty Bastard - Return To the 36 Chambers (1995)

'De eerste keer dat ik een heel grasveld zag bewegen was jaren geleden bij de Wu-Tang Clan op het Metropolis festival. De rapcrew was compleet, inclusief de minst aangepaste van het stel: Ol' Dirty Bastard. Dat recht-in-je-bek van hem is zo geweldig. Dat compleet gestoorde dat je ook terug kan vinden in iemand als Syd Barrett van Pink Floyd. Ik wil niet beweren dat Barrett en Ol' Dirty die scheidslijn tussen genialiteit en gekte hebben overschreden. Dat vind ik altijd zo hoogdravend klinken, maar het is wel zo dat het compromisloze tot de meest unieke muziek leidt. Die absurde humor, die rauwe raps die niet eens wíllen behagen, op de vetste beats van een nummer als Brooklyn Zoo; ik krijg nog steeds kippenvel als ik het opzet.'

Sonic Youth -Evol (1986)

'Ik ben erachter gekomen dat ik muziek vaak mooi vind als ze een beetje onaf is en Sonic Youth is daar goed in. Live krijg je eerst minutenlang een bak herrie voorgeschoteld en net als je je afvraagt wat het in godsnaam moet betekenen, maakt zich uit de chaos een cadans los en voel je waar het naar toe gaat. Het is nog het mooist als bassiste Kim Gordon gaat zingen. Kan ze namelijk totaal niet. Hier, het is soms gewoon janken, maar toch is het fantastisch omdat het echt en doorvoeld is. Tegelijkertijd weet ik bijna zeker dat als bijvoorbeeld een Nederlandse zangeres zo zou zingen het voor mij niet zou werken. Wordt het meteen aanstellerij.'

Gil Scott-Heron - Spirits (1994)

'Gek genoeg wordt deze bijna nooit genoemd als een van zijn klassiekers. Misschien omdat dit ten tijde van zijn zoveelste comeback was toen hij weer verslaafd raakte aan heroïne. Ik heb hem in die periode nog gezien in het Lincoln Centre in New York. Deed hij drie nummers en ging weer pleite.

Maar die ongelooflijke kalme autoriteit in die stem van hem is altijd gebleven. Dat geeft alles wat hij zingt of declameert automatisch gewicht, hè. Het zijn dan niet eens zozeer zijn teksten, waar hij juist zo om geroemd wordt, die me raken; ik ben niet zo talig. Het is de intentie die er doorheen klinkt. Dat met zijn donkere timbre maakt het één kloppend geheel.'

Kraftwerk - Computer World (1981)

'Heb ik in de jaren tachtig ontdekt; in de tijd dat ik naar Joy Division luisterde. Dit was zo anders. Hifi-geluid dat uit je speakers kwam op een heel subtiele manier. Niet noodzakelijkerwijs omdat het elektronische muziek is. Je had in die tijd ook andere elektronische acts. Maar het lukte de machinemuziek van Kraftwerk om via de onderbuik binnen te komen waar bijvoorbeeld Kitaro of Vangelis veel en veel afstandelijker klonken. Een nummer als Computer Love klinkt ondanks die zogenaamd koude electronica zo sereen. Kan prima op zondagochtend.'

JB's - Doing it to Death (1973)

'James Brown is de baas. Die heeft de groove als standaard neergezet in dansmuziek. Iets ongrijpbaars dat je pas kan aanwijzen als het er is. Bij Kraak en Smaak draait het ook om de groove en hoe daar in te blijven hangen. Wanneer we terug luisteren naar wat we hebben gemaakt en we ons afvragen waarom het nog niet vet genoeg klinkt, komt het negen van de tien keer omdat we nog niet genoeg hebben geschrapt.

'Voor de groove is de kunst van het weglaten essentieel. Als James tegen zijn JB's zei dat ze niet een heel nummer maar een noot moesten spelen hadden ze maar te luisteren. Je moet leegte durven te scheppen om het ritme de ruimte te geven.'

Woensdag 16 oktober heeft Kraak & Smaak de presentatie van het album Chrome Waves tijdens het Amsterdam Dance Event. De Melkweg: 19.30 uur. Het album is vanaf 28 oktober te verkrijgen.

undefined