Sinds hij geen club meer heeft, is Van Gaal geliefder dan ooit

In Einde aan de bullshit, de biografie van Peter van Drunen over Ruben Schaken (VVV, Feyenoord, ADO, Oranje zelfs), staan twee heerlijke anekdotes over Louis van Gaal. Kenmerkend zijn ze ook.

De eerste gaat over de bespreking voor de interland waarin Schaken zijn debuut zou maken: Nederland - Andorra. Tegen de spelersgroep zegt Van Gaal: 'Jongens, ik ben niet Koeman, niet De Boer... Ik ben Louis. Van. Gaal.'

De dreiging is voelbaar, de intonatie herkenbaar. Daarna zegt Van Gaal dat Koeman en De Boer zijn jongens waren en dat hij ze alles heeft geleerd, maar dat de zaken hier op zijn manier gaan en dat hij de beste is. What the fuck, denkt Schaken.

De tweede anekdote gaat over een begroeting van Van Gaal met Bruno Martins Indi. 'Hoe is het met je', vraagt Van Gaal. 'Goed trainer', antwoordt Martins Indi. 'En met jou?'

Jou, dat is hoogst ongewoon. Niet één speler zegt 'jou' tegen Van Gaal. Hij pakt de hand van Martins Indi vast en vraagt hem of hij geen 'u' moet zeggen. Er valt een doodse stilte. Martins Indi zegt dat er volgens hem iets is veranderd. Hij is vader geworden, ze zijn nu volwassenen onder elkaar dus volgens hem kan hij nu gewoon 'jou' zeggen.

De spelersgroep begint keihard te lachen. Van Gaal kijkt Martins Indi aan, zegt dat hij goudeerlijk is en daarom een man naar zijn hart. Hij geeft hem een knuffel.

Sinds Van Gaal zich uit het voetbal heeft teruggetrokken is het er niet beter op geworden - en in elk geval een stuk saaier. Voor hemzelf heeft zijn almaar voortdurende sabbatical wel een gunstig neveneffect. Sinds hij geen club meer heeft is Van Gaal geliefder dan ooit.

Een paar weken geleden was hij te gast in het programma De Tafel van Kees op FOX Sports. Het was de dag van Ajax - PSV. Van Gaal had nog maar nauwelijks iets gezegd of de ene na de andere twitterende sportjournalist prees hem de hemel in.

Wat een wijsheid, wat een visie, wat een goed gekozen woorden. Overdonderd door zo veel eruditie verspreidde FOX een 25 minuten durende samenvatting van de Van Gaal Show; een samenvatting van een talkshow, die eer valt niet veel sprekers te beurt.

Dat was een paar weken nadat op de site van Voetbal International een juichend stuk was verschenen over zijn rol als analyticus voor Ziggo. De strekking was samengevat in de kop: 'Louis van Gaal, de beste voetbalanalist van Nederland.' Verslaggever Süleyman Öztürk schreef woordelijk op wat Van Gaal op drie wedstrijddagen had gezegd.

Na een wandeling in Parijs, voortdurend onderbroken door voetbalsupporters die Van Gaal aanklampten, vroeg Jack van Gelder aan Van Gaal of hij wist dat hij zo populair was.

Als ik ja zeg ben ik arrogant, zei Van Gaal, die daarna toch maar ja zei en opmerkte dat het erop lijkt dat hij, sinds hij is gestopt, populairder is dan ooit. 'Het is on-ge-lóóf-lijk. Het is niet normaal.'

Het wantrouwen dat in zijn publieke optredens zo vaak de boventoon voerde, gecombineerd met een overdosis zelfvertrouwen, is verdwenen. Het ontbreken van de spanning van een dreigende nederlaag doet hem goed.

Met elk media-optreden wint Van Gaal aan populariteit. Alles is raak. Laatst dook hij op in een filmpje van een liefdadigheidsorganisatie waarin hij het volk van Jemen toesprak, het land dat is getroffen door een humanitaire crisis. 'All the strength from Louis van Gaal', zei hij. De tijd dat dit in eerste instantie grappig werd gevonden, en daarna pas bewonderenswaardig, ligt definitief achter ons.

Hij is de elder statesman geworden, de onomstreden en ongebonden commentator die hoog boven alle partijen staat en aan wiens oordeel niemand twijfelt. De man van het jaar is Louis. Van. Gaal.