Sietske H. krijgt hoogste straf: 12 jaar
De rechtbank in Leeuwarden heeft dinsdag een uitzonderlijk hoge straf uitgesproken voor babydoding: 12 jaar. Sietske H. (26) heeft volgens de rechters haar vier kinderen direct na de geboorte door verstikking om het leven gebracht. De eerste keer was het doodslag, daarna maakte ze zich schuldig aan kindermoord.
AMSTERDAM - Vrouwen die hun pasgeboren kind ombrengen, worden in Nederland relatief mild bestraft. De zwaarste sanctie voor meervoudige babymoord is 12 jaar. Ter vergelijking: wie een 'gewone' moord pleegt, riskeert levenslange opsluiting. Van babymoord of -doodslag is sprake als de moeder handelt 'uit vrees voor ontdekking' van haar bevalling. Dat staat sinds 1881 in de wet omdat het in die tijd geregeld gebeurde dat jonge, ongehuwde dienstmeisjes een zwangerschap verborgen en hun baby doodden of weglegden. Ze zagen geen andere uitweg om ontslag en reputatieschade te voorkomen.
De Leeuwarder rechtbank vindt de zaak-H. zo ernstig en schokkend dat de maximumstraf op zijn plaats is. Volgens de rechters heeft zij drie kinderen met voorbedachten rade gedood. H. legde vuilniszakken op matrassen om bloedvlekken te voorkomen en ze zorgde dat een schaar binnen handbereik was om de navelstreng door te knippen.
'Het zijn gruwelijke feiten waarbij volstrekt weerloze baby's met een kussen, maar soms ook met de blote handen door hun eigen moeder zijn omgebracht', aldus de rechters.
H. wilde naar eigen zeggen niet dat iemand ontdekte dat ze in verwachting was. 'Het was angst, schaamte en paniek', zei H. tijdens een zitting op 19 april. De lijkjes bewaarde ze in koffers op de zolder van haar ouderlijk huis in het Friese dorp Nij Beets. Als de lijkgeur te penetrant werd, gebruikte ze een spray. Haar familie merkte niets, omdat ze smoesjes gebruikte en wijde kleding droeg.
De kinderen, geboren tussen 2003 en 2009, zijn van haar ex-vriend. Ze hadden tot 2003 een relatie en sliepen daarna nog geregeld met elkaar. Ook hij wist niet dat ze zwanger was.
Cruciaal voor de strafmaat is haar weigering mee te werken aan psychisch onderzoek. 'Ik wil hulp en ik snap dat ik hulp nodig heb', zei H. in de rechtszaal. Maar ze wilde niet praten met deskundigen omdat ze bang was dat zij een tbs-behandeling zouden adviseren. 'Ik wil geen tbs, want daar kom je nooit meer uit.'
Het Openbaar Ministerie en de rechtbank betreuren dit. 'De zaak is zo bizar en uitzonderlijk dat er welhaast sprake moet zijn van een stoornis van de geest', stellen de rechters. Omdat geen sprake is van een aantoonbare stoornis, acht de rechtbank zich genoodzaakt er vanuit te gaan dat H. toerekeningsvatbaar is.
Volgens de Maastrichtse hoogleraar rechtspsychologie Harald Merckelbach is de straf van 12 jaar 'behoorlijk hoog, in vergelijking met eerdere gevallen'. In 2006 kreeg een vrouw uit Beverwijk 3 jaar cel en tbs voor het doden van vier kinderen.
Merckelbach: 'Wat beoogt de rechtbank met deze straf? Ik begrijp dat genoegdoening nodig is. Maar hoe zit het met behandeling in de gevangenis? Dit is naïef, als het doel is moeders af te schrikken hun baby te doden: dat werkt niet, en dit zijn zeldzame gevallen.'
undefined
