Schoolstraat

Het hoge woord moet er maar eens uit: Nederland breekt erg graag scholen af. Sterker, Nederland breekt erg graag scholen in de Schoolstraat af. Die worden dan wel weer elders herbouwd, maar ondertussen blijft de Schoolstraat verweesd achter.

Persoonlijk onderzoek leert me dat één op de twee Schoolstraten zijn naamgever kwijt is. Omdat die waarschijnlijk te klein werd, misschien te bedompen, vast en zeker te oud, mogelijk ook te somber. Waar een kerk zich vaak gedraagt alsof ze onaantastbaar is en het dientengevolge wordt, is een school gedweeër. Die laat zich gemakkelijker uit de weg ruimen.

Frappant dat vaak bejaardenhofjes of aanleunwoningen de vrijgekomen plek opeisen.

'Ik heb in deze buurt 37 jaar gewoond', zegt de mevrouw die naar buiten rolatort bij St Jozef, oudercentrum voor verzorging en dienstverlening. 'Vanuit mijn kamer kijk ik elke dag uit op mijn oude huis aan de Willebrordusstraat. Dat doet pijn.' En het doet nog meer pijn dat die woning afgebroken zal worden. Vervangen door appartementen.

Kloosters, daar bestaat in Nederland ook weinig ontzag meer voor.

Ochtend in de Schoolstraat van Nederweert. Hier heeft de straat niet te klagen. Op nummer 1 ligt tussen hoge bomen de St. Lambertusschool. Voor het raam, met gedrapeerde gele gordijnen, staat een levensgrote meisjespop, bij de voordeur waken twee uilen. In de tuin spreidt Christus beide armen: 'Nederweert aan het Heilig Hart van Jezus'.

Het klooster van de Franciscanessen is echter een jaar of zeven terug tot stof weergekeerd. Wegens gebrek aan nonnen. Waar eens de intieme kloostertuin lag, ligt nu zijstraat Kloostertuin. En veel parkeerplaats.

Dit treurige lot wordt nummer 5 bespaard. De volksmond duidt het aan met 'doktershuis'. Een statig gebouw dat achter hekken, bordjes met 'verboden toegang' en hoog opgeschoten onkruid onbewoond ligt te zijn. Boven hangen nog gordijnen, beneden jaloezieën. De tuin is een zandvlakte.

De mevrouw met rolator: 'Dat huis mag niet afgebroken worden. Hebt u er belangstelling voor? Het is al verkocht. Er komen appartementen in.'

Appartementen. Blijkbaar een populair begrip hier. Ze zijn volop te vinden op de nummers 15 tot en met 61. Driehoog, veel bloemen aan de balkons, een rek voor zes fietsen, een vlaggenmast, een gezamenlijke ingang. De fontein in de voortuin - drie gigantische, zich ontvouwende tulpen van metaal - staat droog. Wat de twee verticale stenen ernaast symboliseren, wordt me niet duidelijk.

Een bordje verwijst naar de waterkrachtcentrale en het zwembad, een ander bordje naar Chinees restaurant Mei Garden, weer een ander naar Helmond en Someren, en een vierde bordje verbiedt honden te poepen op het trottoir, in het plantsoen én in de berm. Wat er dus op neerkomt dat honden alleen nog maar in de nabijgelegen Zuidwillemsvaart terecht kunnen.

Een aanplakbiljet op nummer 2 verhaalt van de Stichting Limburgse Bedevaarten voor Lourdes, een steen uit 1952 geeft de naam van Leon Veltmans prijs.

De mevrouw met rolator: 'Goh, u bent speciaal naar Nederweert gekomen voor het klooster? Wat jammer dat het weg is!'