Rufus Wainwright

Melkweg, Amsterdam 27/4

Na het onder pretenties bezweken, moeilijk te behappen barokke piano-album All Days Are Nights: Songs For Lulu (2010) is het eerder deze maand verschenen Out Of The Game eindelijk weer een gewone popplaat van Rufus Wainwright. Hij beperkt zich tot betrekkelijk conventionele popliedjes, die zich ook makkelijk naar het podium laten vertalen.

De nieuwe liedjes als Montauk, Rashida en Welcome To The Ball hebben allemaal dat dramatische wat zijn werk bijzonder maakt, zonder dat het pathetisch wordt. Wissel die nieuwe liedjes af met de mooiste liedjes van zijn andere platen (The One You Love, Art Teacher en Going To A Town) en je bezorgt iedereen een topavond, zeker wanneer je zo goed bij stem bent als vanavond in de grote Rabozaal van de Melkweg en je begeleid wordt door een knappe band.

Maar op een merkwaardige manier komt het in Amsterdam niet los. Wainwright werkt zich wat routineus door de sterk op zijn nieuwe plaat leunende set heen. En die blijft wat vlak. Het bandgeluid is wat te vol en waar op de plaat producer Mark Ronson nog ruimte laat voor details, klinkt het nu te massief. Hoe minder mensen er spelen, hoe beter het klinkt.

Met Rufus achter de piano wordt het een stuk beter dan met hem op de gitaar. Zo ontvouwt aan het slot de magie van zijn misschien wel mooiste liedje, Going To A Town (2007) zich in volle glorie. Rustig beginnen, steeds meer aanzwellende band die echter nooit de zang overstemt.

Ook de liedjes van zijn mooiste liedjesplaten Poses (2001) en Want Two (2004) krijgen precies de juiste uitvoering. De achtereenvolgens door gitarist Teddy Thompson en achtergrondzangeres Krystle Warren gezongen liedjes van Wainwrights overleden moeder Kate McGarrigle doen sympathiek aan, maar zorgen ook dat de spanningsboog verslapt. Ook omdat Wainwright het intermezzo wat al te weinig betrokken aankondigt, alsof het hier een contractuele verplichting betreft.

Zo verlaat je na een mooi klein gehouden Poses toch wat onverschillig de zaal. Wainwright zong prachtig en zijn band speelde onberispelijk. Maar een grote climax of een moment van kippenvel bleef uit. Rufus Wainwright grijpt zijn publiek minder bij de lurven dan bij eerdere gelegenheden. Misschien staat er nu te weinig op het spel. Hij is de ster die hij op grond van zijn kwaliteiten verdient te zijn, maar gaat in de Melkweg geen moment tot het uiterste.

Maar waarschijnlijk is de zo ongeveer integraal vertolkte plaat Out Of The Game toch niet goed genoeg om de avond te dragen.

undefined