Route zonder kaart

In 2005 moet het gebied verdeeld zijn in twee onafhankelijke staten, en moeten kwesties zoals het recht op terugkeer voor de Palestijnse vluchtelingen en de Israëlische nederzettingen in de huidige bezette gebieden geregeld zijn. Hoe die problemen opgelost dienen te worden, staat niet in de routekaart. Zowel Sharon als Abbas zegt doordrongen te zijn van de noodzaak van een vreedzame oplossing. Maar de vraag is of ze ook bereid zijn de prijs daarvoor te betalen. De voortekenen zijn niet goed. De toespraak van Sharon op de top in Akaba was zuinig.

Sharon sprak van de noodzaak van een 'aaneengesloten Palestijns gebied op de Westoever'. Maar zonder het merendeel van de nederzettingen op te geven kan er op de Westoever geen gebied ontstaan dat de Palestijnen als hun definitieve staat zullen accepteren. Het lijkt er niet op dat Sharon op korte termijn bereid zal zijn nederzettingen die er echt toe doen op te geven. De illegale buitenposten die hij nu laat ontruimen, vaak niet meer dan een paar caravans, zijn het probleem niet. Dat zijn de nederzettingen in bijvoorbeeld de buurt van Jeruzalem, Ramallah en Hebron.

Uit de bewoordingen die Sharon tot nu toe kiest blijkt niet dat hij bereid is in die gebieden veel concessies te doen. Als hij daarbij blijft zal de kans op vrede snel verkeken zijn.

Maar als Abbas niet in staat zal zijn de militante tegenstanders van vrede met Israël van een zelfmoordaanslag te weerhouden, dreigt nog veel eerder mislukking van dit vredesproces. Een commentator van de Israëlische krant Ha'aretz sprak onlangs van 'de duizend-daagse oorlog.' Het is vandaag 982 dagen geleden dat het geweld oplaaide. Woensdag kondigde Abbas het einde aan van de gewapende intifadah. Als hij de komende weken het geweld binnen de perken weet te houden en Israël zijn leger terug trekt uit de Palestijnse steden zal dat in ieder geval een voorlopig bestand betekenen.

Misschien dat deze stilte de leiders de gelegenheid geeft te luisteren naar de hun geplaagde bevolking, en de oorlog niet langer dan duizend dagen te laten duren. 'Geen idioten meer met om hun middel granaten, maar vrolijke kinderen die voetballen in de straten,' om de Moordgasten nog maar eens aan te halen.