Rookwolken boven Londen na ‘inferno’

‘Ik werd wakker van de klap. Ik rende naar beneden en daar lag de voordeur in de hal. Buiten hoorde ik lawaai. Mensen schreeuwden en overal ging het alarm af.’

Peter Lesley McKay neemt de schade op aan zijn huis in het anders zo rustige stadje Hemel Hempstead ten noordwesten van Londen. Hier vond zondagmorgen even na zes uur in een olieterminal een serie van explosies plaats die volgens de politie tot het grootste inferno in het naoorlogse Europa heeft geleid. Dertig meter hoge vlammen concurreren met de felle winterzon om de helderste plek aan de hemel.

Londen en omgeving raken zondagmiddag bedekt onder een zwarte rooklaag die veel op een dreigend wolkendek lijkt. Volgens de politie in Hertfordshire is het een ‘wonder’ dat er geen doden zijn gevallen en maar 43 mensen gewond zijn geraakt. Een bedrijventerrein naast de terminal is weggevaagd. ‘Als het ongeluk op een ander tijdstip dan zondagmorgen had plaatsgevonden, waren de doden niet te tellen geweest’, verklaart de politie.

Iedereen wordt onmiddellijk geadviseerd ramen en deuren dicht te houden, zodat degenen met ademhalingsproblemen het niet benauwd krijgen door de rookontwikkeling. Maar het huis van Peter Lesley McKay heeft geen ramen en deuren meer, net zoals dat van veel van zijn buren. Iedereen is naarstig op zoek naar planken, board en ander materiaal voor noodreparaties.

Colin Holmes, die drie huizen verderop woont, hoorde een enorme knal. ‘Het hele huis trilde. Ik dacht aanvankelijk dat er een vliegtuig was neergestort. De ramen in de slaapkamer van mijn moeder waren allemaal gesneuveld. Het is een enorme ravage.’

Tankwagenchauffeur Terry Hine, die gisterochtend even voor zes uur arriveerde bij het getroffen depot, zegt geluk te hebben gehad dat hij nog leeft. ‘Voor mij stonden twee tankwagens in de rij. Even verderop leek er een soort mist boven een van de opslagtanks te hangen. We dachten nog even dat iemand bezig was die tanks koel te houden.

‘Vlak daarna viel de stroom uit. Iemand stormde uit het kantoor met de kreet dat we moesten maken dat we wegkwamen. Met vijf mensen renden we weg door een gat in het hek. Meteen daarna klonk de explosie. We werden tegen de grond geworpen. Toen ik omkeek was er niets meer van het kantoor over.’

Zondagmiddag resteert slechts het beeld van een surrealistisch schilderij: glasscherven, vernielde auto’s en losse bakstenen op straat. Verderop met rijp bedekte groene weiden die schitteren in de zon, en op de achtergrond een gigantische zwarte rookpluim die heel langzaam naar het oosten afbuigt.

Even na het middaguur lijkt de pluim wat grijzer te kleuren, maar een uur later is de rook weer pikzwart. Op het moment dat de wind een klein beetje aanwakkert, zijn er vlammen doorheen te zien. En met het invallen van de schemering zijn die vlammen weer een complete vuurzee.