Ronald de Boer scalpeert liever clubs van naam

Van onze verslaggever

John Volkers

AMSTERDAM

In het gangetje naar het spelershome wordt de Ajacied door zijn trainer op de schouder geslagen. 'Schrijf maar op', roept Van Gaal uitgelaten. 'Twee heel mooie goals.' Ronald de Boer blijft haast onbewogen onder het compliment. Hij moet ze gewend zijn van Van Gaal, per slot van rekening zijn leermeester, de man die hem terughaalde uit Tukkerland en de trainer die hem bij wijze van experiment neerpootte op '6', de positie rechts op het middenveld.

'Het waren mooie', erkent de speler zonder stemverheffing - zeg maar miraculeuze. Zijn eerste, de 2-0, was de fraaiste. Hij riep Litmanen aan toen hij onderweg was naar de plaats waar hij vrij zou kunnen uithalen. 'Jari', baste het door de stille avond in de Watergraafsmeer. De Fin begreep hem blindelings.

Het balletje opzij werd niet op kracht doch met gevoel getrapt. 'Je weet niet of je hem via de paal erin krijgt. Zo scherp kun je niet schieten, maar het was wel een geplaatste bal. Ik raakte 'm hard binnenkant.' Zoetebier had het nakijken bij de carambole via zijn linkerpaal.

In de tweede helft kreeg hij de 3-0 van Ronald de Boer via de rechterpaal om de oren. 'Maar die was minder zo bedoeld.' Het waren twee wonderbaarlijk mooie momenten die door het gemak waarmee de Noordhollander opereert, al te gewoontjes lijken. Het is niet voor niets dat De Boer hoog op de hitlijst staat van de echte kenners.

Die weten hoe moeilijk zulke staaltjes zijn. Al kreeg de technicus gisteravond ook nog even de handen van de F-side op elkaar door de bal op zijn Maradoniaans in de nek en tussen de schouderbladen te leggen. Het pauzenummertje tijdens een blessurebehandeling leek afgekeken van de befaamde warming-up van de Argentijn.

Het frivole van de aanvallende helft van de Westfriese voetbaltweeling is tegenwoordig vooral zeer doelgericht. Ronald de Boer kan rechts op het middenveld zijn inzicht laten gelden. Hij is het zenuwcentrum van het Amsterdamse spel, feitelijk de man om wie veel tot alles draait.

De Boer: 'Ik ben tevreden over mijn vorm. Ik heb in september een paar weken minder gedraaid. Tegen Wit-Rusland was het natuurlijk niet best en een week later was ik tegen Real Madrid ook niet in mijn goede doen. Maar daarna is het gevoel weer helemaal teruggekeerd.'

Het duel tegen Volendam - vooral opwindend door de gemiste strafschoppen van Kluivert en Kanu en de daaraan verbonden rode kaarten - sloot naadloos aan bij dat vertoon dat dit najaar slechts verstoord is geweest bij De Boers wedstrijden in het Nederlands elftal. Winter en Seedorf tellen in de ogen van de bondscoach zwaarder als het om de bezetting van het rechterscharnier gaat.

De Boer is al weer twee keer verbannen naar de rechterflank; zoals zijn broer Frank het ook een keer ouderwets op links moest proberen. De misvatting over De Boers inbreng in het nationale elftal bestaat nu al meer dan een jaar. Volgens aanvoerder Blind is het krachtsverschil tussen Ajax en Oranje daar voor een groot deel op terug te voeren.

Zelf ziet de middenvelder dat ook wel. Hij vreest dat Hiddink hem over drie weken tegen Noorwegen voor de verandering zal benutten als centrumspits. 'Ik ben ook geen speler als Bryan Roy die zegt dat hij me nooit meer voor een andere plaats dan rechtermiddenvelder mag selecteren. Ik doe het niet meer, dat is het andere uiterste.

'Maar ik ga er zeker over praten met de bondscoach. Ik vind dat ik het nu wel een keer mijn eisen kan stellen. Ik heb op het middenveld meer kwaliteit te bieden dan op andere plaatsen. Het lijkt me dat ik onderhand enige inspraak mag hebben.'

Aan de hand van Ronald en Frank de Boer blijft Ajax aan een vlekkeloze serie bezig. Gisteren werd de elfde overwinning op rij sinds de competitiestart geboekt. Dat was er een meer dan het oude Ajax-record, tien van acquit in 1969/'70. Het eredivisierecord ligt overigens nog enkele treden hoger: zeventien zeges, PSV, 1987/'88.

Ajax had tegen het slappe Volendam kunnen werken aan het doelsaldo, maar de ploeg moest topscorer Overmars missen en trof het niet dat Kluivert een avondje stond te schutteren. Frank de Boer en Wooter waren wel echte schutters.

Het was weer eens zoals oud-Ajacied Arnold Mühren vooraf memoreerde: 'In het begin van de jaren zeventig hadden we hetzelfde onoverwinnelijke gevoel dat nu al maanden van dit elftal afstraalt.'