Roche ziet veel te weinig bluf en te veel tactiek

Zou het? Zou de etappe van morgen door de concurrentie worden aangegrepen om Lance Armstrong en zijn US Postals werkelijk onder vuur te nemen?

'Dat hoor ik al zo lang', zegt Stephen Roche(44), de Ier die in 1987 de Ronde van Frankrijk won. Roche is sceptisch over de aanvalszucht in het peloton. 'Er wordt al jarenlang heel gecalculeerd gereden. En dan rekenen de concurrenten vooral naar elkaar toe, Armstrong laten ze buiten beschouwing, want die is hors categorie.'

Er zijn geen durfals meer als Claudio Chiappucci, verwijst Roche naar de Italiaanse renner die lak had aan tactische concepten. Preluderend op de etappe naar Alpe d'Huez: 'Hoe Armstrong daar gaat rijden lijkt me duidelijk. Beltran en Rubiera zullen tempo maken, Heras zal het nog wat opvoeren en Armstrong zelf wil in de laatste kilometers toeslaan.'

Wie de trein van US Postal wil ontregelen moet eerder toeslaan dan op de beweerde 'Hollandse berg' (waar na de winst van Gert-Jan Theunisse in 1989, in de acht beklimmingen nadien alleen Erik Breukink nog een rol van betekenis speelde), adviseert de Ier. 'Maar wie durft er al iets op de Galibier te doen? Niemand, vrees ik.'

In zijn jaren reden meer grote renners rond die wel een gokje durfden te wagen. 'Delgado, Fignon, LeMond, dat waren jongens die risico namen. Okay, dan blaas je jezelf eens een keer op. Maar je hebt het ieder geval een keer geprobeerd.'

Risico's nemen, bluffen, Roche ziet het veel te weinig. 'De tactieken zijn te voorspelbaar. Ik was blij dat La Française des Jeux deze week een keer helemaal niet achter vluchters aanreed om de gele trui te verdedigen. Dat loonde ook nog, want andere ploegen gingen rijden.'

Hoofdschuddend denkt Roche terug aan de laatste keer dat Alpe d'Huez finishplaats was. Dat was in 2001 toen Armstrong in de voorafgaande beklimming van de Glandon zich langdurig achterin het groepje van favorieten ophield. 'Toen durfde Telekom ineens wel aan te vallen! Stommeriken, Lance was geen moment in de problemen.'

Leve de moderne communicatie-apparatuur, sneert Roche. 'Je krijgt er een race binnen een race van. Iedereen wisselt de hele tijd maar informatie uit. Oortelefoontjes, elkaar afluisteren, tv in de ploegleidersauto. In 2001 lieten de anderen zich via de tv gek maken. Armstrong hoefde niet eens te acteren, zo stom reden zijn uitdagers.'

Twee jaar geleden sloeg de Amerikaan onbedaarlijk hard toe in de slotbeklimming. De beste van de rest, Jan Ullrich, kon het verschil nog juist tot twee minuten beperken. Zoals Armstrong in al zijn vier winnende Tours de eerste de beste bergrit aangreep om zijn uitdagers hun plaats te wijzen.

In 1999 soleerde hij in de regen naar Sestrières, het jaar daarop mocht Javier Otxoa op Hautacam winnen, maar zette Armstrong (tweede) de concurrentie ook meteen op forse achterstand, vorig jaar gidste Heras naar La Mongie zijn kopman naar de zege.

'Misschien dat de hitte dit weekeinde tot een onvoorspelbaar verloop kan leiden', blikt Roche vooruit. 'Hoewel dat weer vaak juist tot defensief rijden leidt.' Wie, volgens Roche, zich in elk geval geen afwachtende houding kan veroorloven is het Italiaanse klimmertje Gilberto Simoni.

Meer dan drie minuten verloor Simoni al op Armstrong. Als hij zijn ergernis over het collectieve ontzag voor de Texaan van zich af wil fietsen, dan mag Simoni niet talmen. 'Dat zal ik ook niet doen', zei hij vrijdag. 'Armstrong jaagt op een record, ik ook. Zoveel renners zijn er niet die in één jaar Giro en Tour hebben gewonnen.'