Het afgelopen jaar ben ik, samen met vier andere kinderboekenschijvers, ambassadeur voor de Stichting Varkens in Nood geweest. Wat ons niet lukte in één jaar tijd, lukt Robert Long in één week: de varkens staan in het middelpunt van de belangstelling. Of moet ik zeggen: Long staat in het middelpunt van de belangstelling.

De vergelijking die Long maakt, is objectief gezien wellicht verdedigbaar. Maar aan mensen die de holocaust aan den lijve hebben ondervonden, mag je niet vragen om objectief te zijn. Als ambassadeur van de Stichting vertelde ik op scholen over de varkens. In een groep acht, waar de meester net de oorlog had behandeld, zei een meisje: 'Zo'n stal lijkt wel een concentratiekamp.' De hele klas was het met haar eens. Ik zei dat de vergelijking niet helemaal klopte, maar dat ik heel goed begreep wat ze bedoelde.

Het gaat om de ómstandigheden waaronder varkens moeten leven. Die zijn dier- én mensonwaardig.

De ambassadeurs die Long voorgingen (J.J. Voskuil, Koos van Zomeren, Youp van 't Hek en de vijf kinderboekenschrijvers) hebben dat óók allemaal gezegd. We zijn af en toe wel gehoord, maar Robert Long heeft de zaak op scherp gezet. Daarom nu weer gauw terug naar de varkens zélf en het besef dat vierhonderd varkens in een donker hok volkomen tegennatuurlijk is.

Ten slotte nog dit: natuurlijk is het onzin om de boeren overal de schuld van te geven. Wij eten maar al te graag het vlees dat zij produceren. Maar boer en consument moeten toegeven dat het zo niet langer kan. De boer door te zorgen voor veel meer ruimte en lucht voor zijn dieren en de consument door veel meer te willen betalen voor zijn koteletje.