Requiem 3/HF

Zoals naar een bloedbad, zijn er twee manieren om naar Requiem 3 te kijken: vol afschuw en gefascineerd. Mooi is dit gewelddadige koningsdrama in ieder geval niet.

Het Holland Festival haalde de relatief jonge, Franse theaterregisseur Vincent Macaigne (1978) naar Nederland. Voor het eerst is zijn werk hier te zien, terwijl hij in zijn eigen land toch al enige tijd publiek en critici tart met zijn abattoirtheater.

Requiem 3 stond hier in de lange, industriële Zuiveringshal van de Westergasfabriek. Over het hele speelvlak is wit plastic gespannen. Dat ligt er niet voor niets, maar om alle felgekleurde vloeistoffen die zullen gaan vloeien duidelijk zichtbaar te maken.

Er staan twee bureautjes, allebei beplakt met pornoplaatjes. Verderop hangt een lijk leeg te bloeden aan een vleeshaak. Ernaast staat een vrouw in een witte jas een kinderwagen heen en weer te wiegen. Onheilspellender kon een sfeer moeilijk zijn.

Dan komen twee clowns het zeil op gerend. Schreeuwend en met megafoons introduceren ze de toekomstige koning Abel. Hij is de troonopvolger. Hij hoeft alleen nog maar het kroningsritueel te ondergaan. De voorstelling is dat ritueel.

Terwijl ze de naakte Abel overgieten met smurrie en goudpoeder en allerlei vernederingen laten ondergaan, onderhouden de clowns het publiek, als twee volleerde spindoctors, met slechte moppen en het betere glibberwerk. Ten slotte verschijnt de broer van Abel ten tonele om de gang van zaken te veroordelen. Hij beschuldigt Abel ervan zijn vrouw en kind te hebben verstoten en alle waardigheid te hebben opgegeven voor een beetje macht. Een broederstrijd op leven en dood ontbrandt, waarbij nu en dan flarden van Shakespeares Richard III en Macbeth in de tekst doorklinken.

Als de broer van Abel wordt vermoord en verpletterd, schalt de toch al bombastische muziek van God-speed You! Black Emperor en Damien Rice met opzet een tikkeltje te hard door de hal. Rookmachines draaien overuren.

Echt choquerend is de voorstelling evenwel nauwelijks. Daarvoor ligt het er te vaak te dik bovenop. Bovendien staat de door Macaigne geschreven tekst bol van de woordspelingen en droge observaties. Van de slechts twee mensen die maandagavond uit het publiek wegliepen, bleek één gewoon een acteur te zijn. De ander verliet de zaal vlak voor het einde van de 80 minuten durende performance en miste daardoor net een minutenlange verkrachtingsscène, veruit het ongemakkelijkste moment van de avond.

Alles wat Macaigne de toeschouwers voorschotelt, voorziet hij van uitroeptekens. Zijn stijlkenmerk is de overdrijving, zijn favoriete rekwisiet: nepbloed. Ieder zijn smaak, maar dat de strak geregisseerde geweldschoreografie knap wordt gespeeld door de vijf fitte acteurs, staat buiten kijf.

Boven de spelers hangt een tv, waarop jeugdfoto's te zien zijn van de broers in betere tijden, onschuldig en broederlijk. Nu zijn de kinderen volwassen geworden en dus, zo lijkt Macaigne te zeggen, egocentrisch. Wie consequent voor zichzelf kiest, vernietigt systematisch de ander. Een boodschap met een uitroepteken.

undefined