Regisseur Moeremans is een ontdekking

Meer dan iedereen goed uit de verf te laten komen, ging het regisseur Johan Doesburg erom een lekkere, afwisselende voorstelling te maken. Er wordt gevallen, gerend en gesprongen dat het een lieve lust is. Hermia, het meisje dat moet trouwen met een man van wie ze niet houdt, rolt als een bolletje de speelvloer op. Puck, de bosgeest, hier gespeeld door twee actrices, roetst op rolschaatsen door het hele spektakel heen.

Natuurlijk trekken een paar spelers onmiddellijk de aandacht door hun taal, ritme en timing. Katja Herbers treft je als Hermia en Bracha Semeyns van Doesburgh als Helena. Samen zorgen ze voor een verrukkelijk felle scène waarbij meisjesachtige lievigheid plaats maakt voor verrassend venijn.

Ook Diede Zillinger Molenaar valt op als Spoel de Wever, terwijl hij daar met zijn iele lijf bepaald niet het type voor is. Is deze Midzomernachtsdroom een lekker chaotische werveling over de liefde, aan tekstbehandeling mankeert het nog flink. De verzen komen er bij een groot deel van de spelers nog stroef uit: ze hebben hoorbaar moeite met het (soms) dwangmatige rijm.

Dat is heel anders bij de spelers van R oostattoo, de voorstelling waarmee Sarah Moeremans zich als regisseur presenteert. Zij heeft de oorspronkelijke tekst zelf bewerkt en vertaald in een Vlaamse kunsttaal die aanvankelijk vreemd aandoet, maar allengs gaat werken. Een dochter is 'een dochterkind', een man een 'manmens' en sterren zijn in de hemel 'geplantsoeneerd'.

Samen met de locatie, een serre met uitzicht op een weidse tuin, creëert die taal een heel eigen wereld. De wereld van een moeder en dochter. Een weduwe die zich vastklampt aan het verleden en haar dochter zitten gevangen in elkaars neuroses. Onverwacht mannenbezoek zet hun verhouding op scherp. Intussen kijkt de buitenwereld afkeurend toe. Letterlijk: in de tuin. Ze beschouwen de weduwe als een vreemdeling, een indringster, omdat ze anders is dan zij zelf .

Het lijkt alsof Moeremans alles bijeen heeft geraapt wat haar aan nieuwe toneelinvloeden bruikbaar leek: de taal van Werner Schwab, de schijnbare chaos van Alan Platel, en dat alles tot een heel persoonlijk idioom gekneed. Beeldend en origineel. Het levert een fraaie voorstelling op, met absurde trekjes, onverwachte beelden, ironisch, vol humor, licht van toon, maar toch doodernstig. Sarah Moeremans is een ontdekking.