Rechtspraak in soorten is onbestaanbaar

Deze krant berichtte (Buitenland, 15 juni) over het lofwaardige streven van Canadese moslimvrouwen de sharia-wetgeving in Ontario tegen te houden. Verschillende argumenten hebben zij daarvoor: de rechtsongelijkheid, de grotere macht van de politieke islam, de geslotenheid van de moslimgemeenschap en de verschillende interpretatiemogelijkheden van de koran. Sinds kort hebben zij niemand minder dan Nobelprijswinnares Shirin Ebadi aan hun zijde.

Maar vertegenwoordigers van de diversiteitsideologie, zoals Marion Boyd, de voormalige minister van vrouwenzaken in Ontario, zijn principiële voorstanders van de invoering van de islamitische rechtsspraak. In de kolommen van de Toronto Star en de Globe and Mail gaat het er dan ook hard aan toe. Diversiteitsapostelen en traditionele moslims vergelijken het verwerpen van de sharia-wetgeving met de manier waarop Hitler de joden behandelde.

Nederlandse juristen hoor je al jaren niet meer over 'pluriforme rechtsspraak'. Sommigen hebben vroeger bepleit naar het familierecht in Marokko en Turkije te kijken als een verdachte voor de rechtbank verschijnt. Maar dit pleidooi voor rechtsongelijkheid is ingehaald door juridische ontwikkelingen in de landen van herkomst. In Marokko is onder de nieuwe koning het familierecht gehumaniseerd en in Turkije geldt eerwraak tegenwoordig als motief voor een zwaar misdrijf.

Daarom is sinds enige tijd Canada het grote voorbeeld voor aanhangers van de diversiteitsideologie. Zelfregulering en arbitrage kosten de staat minder dan rechtzaken. Daarom laat de Canadese overheid sinds 1991 sommige dingen over aan dominee, pastoor, rabbi of imam. Als het parlement in Ontario zwicht, dan moeten moslims straks zaken via de sharia regelen. De diversiteitsideologie is namelijk goed te combineren met een bezuinigingsbeleid. Waren de vroegere multiculti's meestal links, diversiteitsapostelen als Philomena Essed en Maaike de Graaff doen tegenwoordig juist een beroep op het commerciële marktdenken van bedrijven. Nederlandse universiteiten, hogescholen, overheidsinstellingen en bedrijven hanteren vaak een diversiteitsbeleid, reden om de Canadese ontwikkelingen inzake sharia in de gaten te houden.

Zo'n wetgeving is principieel onjuist en praktisch onhandig. Want er zijn duizenden verschillende godsdienstige organisaties die hun eigen regels en wetten koesteren. 'Diversiteits-wetgeving' creëert rechtsongelijkheid tussen gelovigen en ongelovigen. Het geeft geen pas als een priester die van seksueel misbruik wordt beschuldigd, er met een waarschuwing vanaf komt, evenals een vader die zijn dochter uit motieven van familieeer mishandelt, slechts met simpele sancties van zijn geloofsgemeenschap wordt gestraft, terwijl ongelovige muziekleraren en andere vaders de gevangenis wacht.

In een democratische, seculiere rechtstaat kunnen geen parallelle rechtssystemen bestaan waarin de leden van bepaalde religieuze groeperingen lichtere of zwaardere sancties ondervinden dan de rest van de samenleving.