Recensies Heli ****

Drama

Regie: Amat Escalante

Met: Armando Espitia, Andrea Vergara, Linda González

105 min, in 12 zalen

Heli, vorig jaar in Cannes bekroond met de prijs voor beste regie, opent met verstilde gruwel. Een grote schoen drukt een met tape gekneveld bebloed gezicht tegen de bodem van een truck, die over de weg stuitert. Even later bungelt een lijk aan een viaduct, de broek op de enkels getrokken - vanuit de wegrijdende auto klinkt gegiechel.

Drugskartels die hun slachtoffers publiekelijk tentoonstellen. Het is een alledaags beeld in Mexico, en zo filmt cineast Amat Escalante het ook; zonder opsmuk, in lange takes. Na die omineuze vooruitblik maken we kennis met Heli (Armando Espitia), een jongeman die in een autofabriek werkt en zo zijn familie onderhoudt. Zusje Estela is verliefd op de 17-jarige agent in opleiding Beto, die iedereen in zijn omgeving in gevaar brengt als hij wat ingenomen pakketten cocaïne ontvreemdt.

Als zoon van een Amerikaanse moeder en een Mexicaanse vader interesseert de 35-jarige Escalante zich voor de ongelijke relatie tussen de beide buurlanden, die hij eerder vastlegde in Los bastardos (2008), een film over twee gewelddadige, illegale Mexicaanse broers in Californië. In Heli zijn de weinige eerzame Mexicanen afhankelijk van de Amerikaanse autofabriek. En tracht een Amerikaan de jonge Mexicaanse politiekadetten kadaverdiscipline bij te brengen, terwijl kartel en politie in de praktijk volkomen vervlochten blijken; de drugshandel wordt zo evenzeer gefaciliteerd als bestreden.

Escalante toont drugsvangstverbrandingen als toneelstukjes, routineus opgevoerd voor televisiecamera's en notabelen - niemand die er écht in gelooft.

Zodra Heli's familie door toedoen van kadet Beto te maken krijgt met de drugsstrijd, zien de gezinsleden zich geconfronteerd met moord, ontvoering en marteling.

Escalante schokte het publiek in Cannes met een enkele scène (iets met aanstekerbenzine en een ontbloot geslacht) maar imponeert vooral met zijn landerige verbeelding van de gruwelen. Jongens, even losgetrokken van hun spelcomputers, leren spelenderwijs martelen van hun vaders en ooms. Wie aarzelt, wordt uitgemaakt voor homo. 'Wat heeft deze gedaan?', vraagt zo'n kind. 'Wat maakt het uit?', luidt het antwoord.

Escalante gaat ver in wat hij toont, maar filmt in uitgekiende naturalistische stijl, zonder sensationele shotwisselingen. Hij zinspeelt royaal op de (seksuele) frustratie van de eenvoudige, onmachtige Mexicaanse burger, die zich moet handhaven in een volkomen ontwrichte maatschappij. Wil Heli de balans herstellen, en iets voorstellen in zijn eigen ogen, rest hem slechts één optie: ook gewelddadig worden.

undefined