Rauw
‘U bent een extremist. U moet echt dringend naar de psychiater. Als ik u over straat zie lopen met uw bleke gelaat, denk ik dat u een ernstige ziekte heeft.’ Het vuurpeloton van side-kick Hugo Borst, dinsdagavond in De Wereld Draait Door, was gericht tegen een moeder met haar 10-jarige...
Een tikje klef leek het ook wel, deze reclamespot: documentairemaakster Anneloek Sollart is in het dagelijks leven mevrouw (Wilfried) De Jong, de vaste partner van Matthijs van Nieuwkerk in Holland Sport. De Jong regisseerde de tv-serie Vaders en zonen van Borst, en zo is het kringetje rond. Op tv is klefheid heel gewoon. Je kunt er makkelijk over schamperen, en soms moet dat ook.
Maar woensdag was ik om. Borst was bot, gelijk had hij wel. Je kon niet anders concluderen na het zien van Rauw. Een knap gemaakte, mooi gefilmde en beklemmende ‘jeugddocumentaire’, om onduidelijke redenen uitgezonden om half vijf ’s middags, en niet op primetime ’s avonds.
We zagen Tom (wat klein van stuk), met vriendjes die hem ondervroegen over eten. Ja, Tom had soms best trek in pizza, of een stukje brood. Maar ja: van ‘alles met een hard randje’ (gekookt, gebakken of verwarmd) krijg je kanker, en dan word je nooit 150. ‘Dat is bewezen’, wist zijn moeder stellig.
Mooi was ook hoe Sollart het grote kerstdiner van de familie vastlegde, waar de vinnigheid tussen moeder en oma bij een pan sudderende kippeboutjes langzaam toenam. Een familielid aan de kerstdis: ‘Ik wil plezier hebben in het leven. Dan maar niet 150 worden.’
Profiel belichtte Pim van Lommel, de cardioloog die een bestseller schreef over bijna-doodervaringen. De mooie visioenen van een BDE waren niet afkomstig van de hersenen, onderzocht hij. In Profiel klonken kritische geluiden, maar voor velen was het een hoopgevende boodschap, zo bleek. Toch bleef de hele avond de droeve oogopslag op het netvlies branden van die arme, kleine Tom, dwalend langs Febo en Burger King.
Gelukkig oogde hij slim genoeg om straks, op zijn veertiende, een dikke middelvinger naar zijn moeder op te steken, met een patatje oorlog in de andere hand.
