'Racistische' grapjes van Gerard Cox
De ingezonden brieven van zaterdag 6 juni.
Brief van de dag
Maandag 25 mei ging ik naar het Radio 5 Nostalgia Oeuvre Concert in het DeLaMar Theater. Zanger-acteur Gerard Cox kreeg daar van de Nederlandse Publieke Omroep (NPO) een oeuvre-award. Op zich een mooi initiatief om met publiek geld een artiest met een lange staat van dienst te huldigen.
Cox zong, of liever gezegd declameerde, zijn songs van de tekstvellen op zijn pupiter (ach ja we worden allemaal ouder). Hij bracht zijn hits: 1948, Die goeie ouwe tijd en hij zong: 'Nou dan krijgt u mooi de zegen na, na, na, na, na, na.'
Cox grapte dat hij deze tekst zo makkelijk had gemaakt voor de allochtonen. Hilariteit in de zaal. Ja, Cox weet met zijn 75 jaar blanke bejaarden aan het lachen te krijgen. Ik, Fatima Dakmar zit hiertussen. De opmerking alsof ik en andere allochtonen dom zouden zijn, maar ook het ongegeneerde lachen snijden me door de keel.
Wat te doen? Opstaan? Iets terugroepen? Uit beleefdheid blijf ik zitten. Op het einde van de voorstelling volgt zijn andere meezinger 't Is weer voorbij die mooie zomer. En: 'U weet wel: na, na, na, na..., nog een keer voor alle allochtonen.' Wederom een lachsalvo van zijn toehoorders. Ik ben ook zijn publiek. Ik ben een allochtone Nederlander, ik heb gestudeerd, ik werk en betaal belasting in dit mooie land.
Thuisgekomen kon ik niet direct de slaap vatten en vervolgens ben ik wat op het internet gaan kijken. Ik zie muziekfragmenten, al moet ik wel bekennen dat sommige songs toen wel beduidend beter gezongen werden dan die avond ervoor. Wat ik ook zag, was een filmpje van Cox in Raymann is Laat. De interviewer stelt de vraag: 'Waarom spelen er geen Marokkanen inToen was geluk heel gewoon?' Cox antwoordt: 'Ja, omdat het 'Toen was geluk heel gewoon' heet.' Cox zei later ter verdediging dat het geheel gescript was.
Volgens mij is Cox zich te weinig bewust dat hij als publiek figuur in de media met zijn zogenaamde grappige opmerkingen een klimaat creëert waarin het salonfähig is om allochtonen te schofferen. Lees de commentaren onder zijn YouTube-filmpje.
Na afloop van de avond werd Cox in een kleine nagebouwde studio in het DeLaMar Theater geïnterviewd door NCRV-presentator, Hijlco Span. Ik vroeg hem of ik iets tegen Gerard Cox mocht zeggen. 'Natuurlijk'. Ik zei: 'Meneer Cox, ik vond u opmerkingen over allochtonen racistisch.' Hij keek mij aan en zei met een dedain of ik te dom zou zijn om zijn 'grappen' te begrijpen: 'En u heeft geen gevoel voor humor.' Ik keek hem aan en zei: 'Het is mijn gevoel en hiermee heb ik het mijne gezegd.' Vervolgens verliet ik met opgeheven hoofd het theater. De grijze volksartiest van weleer aan zijn tafeltje achterlatend.
Fatima Dakmar, Amsterdam
(onder het filmpje staan de overige lezersbrieven van zaterdag 6 juni)
Naschrift 17-06-2015: Bij haar brief over Gerard Cox (O&D, 6 juni) blijkt Fatima Dakmar een gefingeerde achternaam te hebben gebruikt. Zij heeft de redactie daarover, ondanks uitgebreide navraag over haar achtergronden, niet juist ingelicht. De auteur zegt dit gedaan te hebben omdat ze in het verleden bedreigd is om redenen die nu bij de redactie bekend zijn, en omdat ze zich nog steeds bedreigd voelt.
Zo gaat dat, Rutte
Een van Ruttes persoonlijke ergernissen: 'Mensen die als ze ontslagen zijn meteen op zoek gaan naar het adres van het UWV in plaats van naar een nieuwe baan.' Toen ik ontslagen werd, ging ik meteen op zoek naar het adres van het UWV, want zonder UWV geen uitkering en die uitkering heb je echt nodig als je salaris niet meer op je rekening wordt gestort. Mijn vrouw deed precies hetzelfde toen zij ontslagen werd. Het is allemaal goed gekomen met ons, daar niet van. Maar de wereldvreemdheid om te denken dat mensen geen uitkering nodig hebben als ze ontslagen worden is voor mij het teken van het 'Dikke-Ik Denken' van de VVD.
René Schoenmakers, Utrecht
Rutte gaat te ver
Elke keer als ik Mark Rutte hoor praten over de 'hard werkende Nederlander' gaat er een enorme golf van woede en ergernis door me heen. Maar hij gaat te ver in zijn waanbeeld over mensen die ontslagen zijn en naar de UWV gaan in plaats van werk te zoeken.
Kom op, zeg. Moet ik dat horen van de man die direct verantwoordelijk is voor mijn ontslag en dat van talloze anderen? Is hij vergeten dat hij met zijn onnodige bezuinigen op goed lopende instituties deze ellende heeft veroorzaakt?
Dank u wel.
Arturo Muruzabal, Utrecht, voormalig lid van het Muziek Centrum van de Omroep
Lekker polderen
Hans Alders gaat als Nationaal Coördinator Groningen het herstellen van de aardbevingsschade in goede banen leiden. Bevoegdheden zegt hij niet te hebben, de oplossing zou vooral van polderen moeten komen.
Misschien moeten we dan even in herinnering roepen dat er aan de zogenoemde 'Alderstafel' jarenlang gepolderd is om de groei van Schiphol in balans te brengen met de belangen van de omwonenden van de luchthaven. Het resultaat: de normen werden voortdurend zo slim en slinks opgerekt dat Schiphol mocht blijven groeien. Wat Schiphol wilde, gebeurde, ongeacht elk bevolkings- of milieubelang. Zouden we nu zo'n zelfde vertoning in Groningen krijgen? Ook daar is aan overlegorganen al geen gebrek, maar als Kamps en de NAM de baas zijn, weet ik de afloop wel. Om een partijgenoot van Alders maar eens te parafraseren: in polderen kun je niet wonen.
Wouter Lucassen, Den Haag
Leve het onderscheid
De standenmaatschappij bestaat niet meer, denkt Piet Veldt uit Schagen. De maatschappij waarin je koopt wat je wilt, wél. Je hebt mensen die het maar schandelijk vinden dat er ook eersteklaswagons bestaan.
Die mensen vinden het niet gek dat de een in een Hyundai rijdt en de ander in een BMW. Je trekt een polo aan van Zeeman of van De Bijenkorf of van Ralph Lauren. Wat wordt het: Franse kaas van de Action, van Dirk of van de kaasspecialist? Kies maar, betaal maar.
In de eerste klas zit je rustiger (behalve in de spits). Hoe komt dat? Nou, je betaalt bijna het dubbele van een gewoon kaartje. En wie voor dat kaartje betaalt jijzelf of je baas doet niet ter zake.
Altijd en overal mag je kopen in Nederland wat je wilt voor het bedrag dat jou uitkomt. Alleen in de trein niet daar is dat een schande.
Elly Mönnichmann, Amsterdam
Afspraak is afspraak?
Ik erger mij groen en geel aan de dooddoener waarmee raden van toezicht de exorbitante salarissen van managers in de gezondheidszorg en in het onderwijs verdedigen. Ze beroepen zich op in het verleden gemaakte afspraken.
Ik heb een pensioen van het ABP. Waarom gelden de in het verleden gemaakte afspraken niet voor mij? Toen ik in het onderwijs ging werken was ik verplicht een pensioenpremie te betalen voor een welvaartsvast pensioen. Ik ben nu 70 jaar oud en heb ervaren dat de regels tijdens het spel zijn veranderd. Hoezo afspraken?
Mensen die niet bereid zijn om fatsoenlijk werk te leveren voor een salaris volgens de balkenendenorm zouden moeten worden aangemoedigd te emigreren.
Wim Adriaansens, Apeldoorn
Achterhaalde misstanden
Het is belangrijk en lovenswaardig dat dr. Margriet van Heesch de levensverhalen van 42 mensen met een ambigu geslacht heeft onderzocht. Het is jammer dat zij zich niet heeft laten informeren door de in het stuk genoemde operateurs van kinderen met dergelijke Disorders of Sex Development (DSD), de kinderurologen en kindergynaecologen.
Laat duidelijk zijn dat er jaarlijks honderden kinderen op goede gronden aan hun geslachtsdelen moeten worden geopereerd met uitstekende resultaten en zonder gevolgen voor hun latere functioneren op psychologisch of seksueel gebied. Dit geldt bijvoorbeeld voor jongens met een hypospadie (te korte plasbuis, kromme penis). Zij hebben een functioneel en cosmetisch probleem aan hun penis dat gecorrigeerd kan en moet worden.
Daarnaast zijn er meisjes met ernstige afwijkingen aan hun uitwendige geslachtsdelen, bij wie er geen enkele twijfel bestaat over het geslacht. Zij hebben een normaal vrouwelijk chromosomenpatroon en normaal vrouwelijk inwendig geslacht, eierstokken, uterus en vagina. Er zijn uitstekende argumenten om deze meisjes te opereren op een leeftijd waarbij zij geen hinder ondervinden van hun afwijkende uitwendige geslacht. Er is inderdaad een groep DSD-patiënten bij wie ernstige vragen bestaan over toekomstig geslacht en geslachtsidentiteit. Daarbij moet zeer zorgvuldig in multidisciplinair verband worden afgewogen welke stappen te zetten en wanneer. De Nederlandse kinderurologen en kindergynaecologen zijn hier, als lid van dergelijke multidisciplinaire DSD-teams, uitstekend van doordrongen. Wij gaan er als beroepsgroepen dan ook van uit dat een deel van de conclusies in dit proefschrift is gebaseerd op DSD-patiënten die behandeld en geopereerd zijn in een tijd dat er nog geen gestructureerde multidisciplinaire DSD-centra waren in Nederland.
De suggestie dat kinderurologen zich laten leiden door de ideeën van de Amerikaanse psycholoog John Money is uit de lucht gegrepen: de beroepsgroep heeft deze theorieën in 1986 definitief naast zich neergelegd.
Het stuk suggereert onterecht dat er bij vrouwen met het syndroom van Turner een operatie-indicatie bestaat. Dit betreft een heel kleine minderheid. Bij mannen met het syndroom van Klinefelter valt niets te opereren. De suggestie kan mensen met deze aandoeningen in nodeloze verwarring brengen. Wij menen dat de dagelijkse praktijk van de laatste 25 jaar de beschreven misstanden inmiddels volledig heeft achterhaald.
Prof. dr. Tom de Jong, werkgroep Kinderurologie, Nederlandse Vereniging van Urologie, Concetta Salvatore, werkgroep Kinder- en Adolescenten Gynaecologie NVOG
Sheila moet tijdje in de hoek staan
Loyaal aan onze ouders
Er lijken maar twee smaken te zijn bij opvoeden: ofwel opvoeden door te dreigen, te 'rammelen', te slaan; óf door toe te geven, om te kopen en dergelijke. Maar aan deze beide opvoedmethoden zitten ernstige risico's. Diverse onderzoeken bewijzen dit.
Te autoritair opvoedgedrag leidt tot onvoldoende mogelijkheden voor het kind om een eigen identiteit en verantwoordelijkheidsgevoel te ontwikkelen, een te permissieve houding leidt tot grenzeloosheid en onzekerheid.
Oftewel: aan beide vormen kleven ernstige nadelen. Steeds maar toegeven maakt kinderen asociaal en egocentrisch, en dreigen en strenge straffen maakt kinderen stiekem of bang; ze kunnen niet voor zichzelf denken. Kinderen leren wat ze ons zien doen.
Helaas zijn we meestal loyaal aan onze ouders. 'Ik ben er niet slechter van geworden', zegt men dan. Maar je weet natuurlijk nooit hoe je geweest was als... Laten we niet steeds weer vervallen in welles-nietes. Respectvol opvoeden met grenzen! levert dito kinderen op.
Saskia Henderson, Duivendrecht
Zorgen om Suriname
Ik las onlangs een artikel in het Surinaamse maandblad Parbode van Sila Kisoensingh, een neuropsycholoog werkzaam in Suriname. Ze behandelt jongeren met gedrag- en leerstoornissen in haar kliniek. Ze schrijft dat bijna negen op de tien kinderen onder de 14 jaar thuis te maken hebben met fysiek of psychologisch geweld. Geen enkel Caribisch land doet het zo slecht, blijkt uit internationaal onderzoek. Daarnaast, schrijft ze, stoppen elk jaar duizenden kinderen met school zonder een diploma. Verder is een op de vijf baby's het kind van een tienermoeder. Kisoensingh maakt zich derhalve grote zorgen om de toekomst van zowel al die jongeren ('verloren generatie'), als om de toekomst van Suriname. Ik denk dat Sheila Sitalsing maar een tijdje in de hoek moet gaan staan!
Oscar Franse, Rijnsaterwoude
Hoezo lief?
Het boek van Roué Verveer heb ik met plezier gelezen, het artikel van Sheila Sitalsing ook, maar waarom worden pabostudenten neergezet als 'die lieve Hollandse meisjes'? Kom een dagje meedraaien bij mij op de basisschool in Amsterdam Zuidoost en zie hoe die lieve Hollandse meisjes vakbekwame leerkrachten zijn.
Tanja Verkruijsse, leerkracht basisonderwijs Amsterdam Zuidoost
Geweld in de crèche
Jaren was ik leidster in de crèche van Nederlands grootste asielzoekerscentrum Crailo. Er woonden daar ontelbaar veel nationaliteiten. Ik had de kinderen van de gevluchte gezinnen onder mijn hoede. De allerkleinsten, van 0 tot 5 jaar.
Heel vaak kwam ik bij de gezinnen 'thuis': op een kamer in een groot gebouw of in een caravan. In heel veel gezinnen werd met geweld opgevoed en moest ik het kind in bescherming nemen. Het gewelddadige gedrag van de ouders zag ik terug in de crèche, gekopieerd door de kleintjes...
Aan de ouders vroeg ik: 'Waarom zijn jullie naar Nederland gekomen? Het antwoord was altijd: 'We zijn gevlucht voor de oorlog, voor geweld. Wij willen dat onze kinderen in vrede opgroeien.' Dan wees ik ze erop wat bij hen speelde, waarvoor ze waren gevlucht.
Jehanne van Woerkom, Bussum
Gewoonste zaak
Helemaal waar: in de jaren vijftig was een 'Surinaamse' opvoedingsstijl de gewoonste zaak van de wereld, ook al had menig ouder nog nooit een Surinamer gezien. Kinderen werden met straffe hand opgevoed, een draai om je oren kon je krijgen, een pets voor je kop. Op school ben ik over de knie gelegd, een ander werd met een liniaal op de vingers geslagen of kreeg een mep met de aanwijsstok. Maar goed, we zijn evengoed wel 'normale' volwassenen geworden. Wel een pluspunt is, dat kinderen nu over het algemeen met plezier naar school gaan en niet, zoals ik, met grote schrikogen en de armen over elkaar in de lessen zitten. Ouders waren je opvoeders en niet je vrienden. De meeste jonge volwassenen van nu hebben een vertrouwelijker band met hun ouders: ook een pluspunt.
A.C. Looijesteijn, Haarlem