QR-poortjes discrimineren niet. Een 20-jarige komt er net zo lastig door als een 60-jarige man

Achter mij staan drie breedgefitnesste jongemannen met getatoeëerde ledematen, voor mij staat een gloednieuw entreepoortje dat zich laat openen met een QR-code die een mens tevoorschijn kan toveren op de app van de sportschool. Ik houd de rotsmartphone met QR-code recht, schuin, halfschuin boven dat poortje, op 10, 7, 5, 3 centimeter afstand. Dat poortje gaat niet open. Na een seconde of 40 kan een van de wachtende spierkwekers het niet meer aanzien: ‘Kale met die bril, gij doet het niet goed hè!’

In het precovidium kon je in deze sportschool zonder smartphone naar binnen: met een pasje. Iemand moet hebben gezegd: laten we de lockdown gebruiken om onze vroegmiddeleeuwse ingang bij de tijd te brengen! Sindsdien staan mensen daar met smartphones vast. Het mooie van poortjes die gevoelig zijn voor QR-codes is dat ze niet discrimineren. Als ze niet willen, komt een 20-jarige transgender persoon er net zo lastig door als een 40-jarige vrouw of een 60-jarige man. Iemand met hoofdhaar en goede ogen is dan even kansloos als een kale met een bril.

Ik zeg tegen de spierkweker: ‘Ga jij maar even voor.’ De jongen haalt een joekel van een smartphone te voorschijn en stapt met een grote QR-code op dat poortje af. Ik zeg niet dat de vijf minuten die volgen tot de hoogtepunten van mijn leven behoren, maar tot de gedenkwaardige momenten reken ik ze wel. De jongen kantelt zijn smartphone in alle richtingen, buigt zich over het poortje heen, probeert na vijf minuten zelfs met spierkracht een opening te forceren. Als bij 20-jarige bodybuilders de eer op het spel staat en de onzekerheid toeslaat, kunnen ze ver gaan, dat zie je en hoor je als ze brullend gewichten laten vallen. Dan verschijnt een sportschoolmevrouw die, jazeker, met een analoge sleutel het poortje opent. Ik prijs mezelf weer gelukkig dat in het digitale prachttijdperk leef.