PVV gaat met stormram tegen het stadhuis aan

DEN HAAG In een gezellig druk Schevenings koffiehuis zitten vier Haagse gemeenteraadskandidaten tussen het gewone werkvolk. Op tafel liggen folders met daarop de letters PVV, plus een foto van een lachende Geert Wilders. ‘Daar wil ik er wel eentje van’, wijst een oudere man. Voor de deur staat een politiewagen. De agenten houden de ingang van het koffiehuis scherp in de gaten.

‘Kom bij ons zitten’, manen Wanda Roelofse (49), Karen Gerbrands (42), Paul ter Linden (20) en Machiel de Graaf (40), nadat de verslaggever zich met een handdruk aan hen heeft voorgesteld als een vertegenwoordiger van de linkse kerk. Een serveerster gaat met een kan rond. ‘Iemand nog koffie?’

De Graaf, nummer 2 op de PVV-lijst in Den Haag, stemde in zijn jonge jaren D66. Hij schoof op naar de rechtervleugel van de VVD en zag hoe die onder Paars in de verdrukking raakte. ‘Onder Dijkstal en Rutte verdween het geluid van Hans Wiegel uit de VVD’, zegt hij. ‘Verdonk en Wilders begonnen voor zichzelf. Henk Kamp vertrok naar de Antillen, Hans van Baalen naar Europa. De overstap naar de PVV was voor mij een logische.’

Het viertal leerde elkaar vorig jaar kennen in de ‘klasjes’ van hun toekomstig fractievoorzitter Sietse Fritsma, de secondant van Wilders die in de Tweede Kamer scherpe taal spreekt over ‘massa-immigratie’. Als coach en trainer van de politiek onervaren raadskandidaten werd Fritsma bijgestaan door collega Richard de Mos, op 3 maart eveneens verkiesbaar als raadslid.

De Graaf, die in mei 2009 begon in de klasjes van Fritsma, zegt dat hij nu moeilijk kan garanderen dat er geen enkel lijk uit de kast komt vallen bij de toekomstige PVV-fractie. Maar hij heeft wel de overtuiging te worden omringd door competente mensen. ‘Het niveau bij ons is goed.’

Al vroeg in het gesprek ontpopt Ter Linden zich als de angry young man van het gezelschap. Hij let scherp op, intervenieert alert en inhoudelijk, en toont daarmee zijn intelligentie. Ook klinkt er snel een felle woede door in zijn woorden: ‘We gaan met een stormram tegen het stadhuis aan.’

Schamper spreekt deze vwo-leerling over de wijze waarop de gevestigde partijen eigentijdse problemen als zwerfvuil en tasjesroverij aanpakken: ‘Gooien ze er weer een projectje tegenaan.’ Of: ‘Gaan ze weer theedrinken met de imam.’

‘Je kunt wel ondergrondse containers aanleggen als antwoord op het zwerfvuil’, zegt hij, ‘maar wat heb je daaraan, als mensen hun rotzooi gewoon van drie hoog van het balkon blijven smijten. Wij zeggen: ophouden met praten. Zero tolerance. Gezag!’

Ter Linden weet dat Nederland draait op coalities. ‘Maar wij gaan op onze belangrijkste speerpunten geen compromissen sluiten. Er zit nu een plakkerige linkse elitegroep in het stadhuis. Wij gaan daar niet mee aanklitten. Wij zijn een partij van het volk.’

De Eindhovenaar die binnenkort naar Den Haag verhuist, wil zich als PVV-raadslid inzetten voor de emancipatie van homo’s. Als jonge homoseksueel zegt hij aan den lijve te ondervinden hoe zwaar bevochten vrijheden van homo’s worden ingeperkt: ‘Het is veel minder vanzelfsprekend geworden voor homo’s om hand in hand te lopen. De kans is groot dat je bespuugd wordt, of een klap in je gezicht krijgt. Bijna al het geweld tegen homo’s komt uit Marokkaanse hoek. Voor mij was dat een van de belangrijkste redenen om actief te worden voor de PVV.’

Recent nog haalde Ter Linden de media met een onbesuisd idee dat hij drie jaar geleden, als 17-jarige, ventileerde op een internetforum. HIV-besmette homo’s zouden een tatoeage tussen navel en penis moeten krijgen, vond hij toen. Zo zouden HIV-patiënten hun toekomstige partners nooit meer kunnen bedriegen met onbeschermde seks. Hij heeft spijt van die uitlating, geboren uit woede, maar het tatoeagevoorstel blijft hem achtervolgen.

Alle vier vinden ze de huidige Haagse gemeenteraad ‘lapzwanserig’. ‘Er gebeurt helemaal niks’, verzucht Roelofse. ‘Die raad is een rampenplan, een ingeslapen zooitje.’ Spottend wordt de VVD’er Frits Huffnagel ‘wethouder van Feesten en Partijen’ genoemd.

En dan komen we te spreken over de islam. ‘Kijk nou naar wat er in Milaan gebeurt’, zegt De Graaf, ‘in Malmö, Brussel, in de Parijse voorsteden.’

Het thema keert uitgebreid terug tijdens een tweede afspraak, met De Graaf alleen. Hij heeft sinds zijn 15de veel over de islam gelezen, zegt hij. Hij illustreert dat met veel voorbeelden. ‘Ik heb geleidelijk ontdekt dat het een kwaadaardige ideologie is.’

Zeker, hij vindt het knap hoe een Marokkaanse Nederlander als Ahmed Aboutaleb zich heeft opgewerkt tot burgemeester van Rotterdam. ‘Maar Aboutaleb is wel één van de waterdruppels van de tsunami van islamisering. Eerst zie je de moslims in de onderlaag van de samenleving verschijnen, vervolgens in de bovenlaag. Veel Nederlanders worden daar bang van. Ik geloof dat elke hoofddoek in Europa een vlag is voor de jihad.’