Proto

Vorige week merkte ik het al: o jee, Bijlmer, enquête, El Al, - wedden dat de joden het weer moeten bezuren? Zoals dat met emoties gaat (vooral met de eigen) was ik er eerst machtig van onder de indruk. Ik Leef, Ik Voel Echt Iets. Maar toen dacht ik: hoe terecht is het meteen te vrezen voor het eigen, of proto-eigen hachje, als er

andere hachjes op het spel staan? Dreiging van antisemitisme, wie weet, maar ondertussen lopen concrete Bijlmer-bewoners nu al jaren verdwaasd rond tussen kastje en muur.

Twee dagen geleden werd mijn vrees bewaarheid. Dat is het mooie aan vrees, ze stelt je nooit teleur.

'Ik ssseg je, jongen, het zijn de joden weer die ons zwarten moeten hebben.

Slavernij? Forget it. De Tweede Wereldoorlog, dat is het enige dat telt in Nederland.'

Op dat moment wist ik dat Netwerk waarschijnlijk vandaag of morgen de

zwarte Bijlmer-bewoner zou weten te vinden, die iets soortgelijks wilde beweren. Want er vond een ramp plaats in de Bijlmer, en de nasleep daarvan draagt de volle belofte in zich van een minstens even

grote catastrofe. Ga maar na, twee minderheidsgroepen, zwart en joods, die tegen elkaar kunnen opbieden als het gaat om leed en gevoeligheden.

De joden de pogroms, de Kristallnacht, de zwarten slavernij en lynchpartijen. De joden dr. Mengele, de zwarten Tuskegee, het stadje in het zuiden van Amerika, waar tot in de jaren vijftig medische experimenten op negers werden uitgevoerd. Wat zich er ook in de buik van het El Al-vliegtuig bevond op het moment van de ramp, de sociale explosieven liggen allang op straat, voor het grijpen.

Wanneer krijgen al die gevoelens en proto-gevoelens hun kans? Zolang de geruchten niet door feiten kunnen worden weerlegd, omdat de feiten, nou ja, zoekgeraakt zijn, verkeerde dossier, brief verwisseld, vergeten de minister te vertellen.

De taak van de enquêtecommissie bestaat eruit van de ramp weer een ramp te maken, in plaats van de proto-typische tragedie voor minderheden, die er nu staat aan te komen.