Prinses Christina zingt melodie als melodij

Tweehonderdduizend exemplaren zijn er al besteld, terwijl de blaadjes nog moeten vallen, en de AVRO-tv haar promotiegala Prinses Christina en My Christmas Album en de documentaire The making of My Christmas Album nog lang niet heeft uitgezonden. De AVRO, coproducent van de cd, kwam al wel met Luciano Pavarotti voor de dag, in een gesprek op Radio 2. De tenor, bekend om zijn scherpe oordeel in artistieke zaken en zijn scepsis jegens royalty en celebrity, was 'verrast' door de vocale kwaliteiten van de prinses.

Hoe de stem klonk, was tot voor kort een mysterie. Zangles had de prinses al toen ze nog Marijke heette, en het schijnt dat haar oudste zoon ooit geboren is onder begeleiding van het Forellenkwintet van Schubert. Maar wat de gewone Nederlander zich bij het prinsesselijke stemgeluid moest voorstellen, bleef een zorgvuldig bewaard geheim. Tot de prinses, 53 jaar oud, eindelijk haar coming out arrangeerde: in juli trad ze voor het eerst in het openbaar op, bij het huwelijk van haar neef Maurits.

De vraag welke krachten haar vijftien jaar lang hebben tegengehouden, is nog niet opgehelderd. Wel is duidelijk, dat de mezzo voor haar kerstproductie toestemming heeft gekregen van 'de familie', zoals ze vertelde in het Algemeen Dagblad. En gelukkig blijkt de stem weinig aan jeugdige glans te hebben verloren, tenminste niet in de feeërieke regionen van het sotto voce - een vocaal expressiemiddel dat voor de leek te verkennen valt wanneer men op hoge, maar niet schelle toon langzaam 'noe noe noe, lu lu lu' neuriet.

Bij de Oranjes, die de muziek tot nu toe overlieten aan een aangetrouwde, de Gevleugelde Vriend Van Vollenhoven, is de animo om op gefixeerde toonhoogten naar buiten te treden nooit bijzonder groot geweest. Prinses Irene heeft een keer een plaat gemaakt waarop ze met orkestbegeleiding het sprookje van Peter en de Wolf inspreekt, met een tempo en dictie die haar oudste zuster gewoonlijk reserveert voor de Troonredes. Daar bleef het ongeveer bij.

Maar waar de Oranjes, zeker van de generaties-Soestdijk, meestal uitblinken door markante articulaties, valt bij de zingende prinses Christina eerder een behoefte op de resolutie van klinker en medeklinker te verzachten. Zo krijgt het Franse 'dort, dort, dort' van het slapende kind in het lied Entre le boeuf et l'âne gris viervoudig de gedaante van een omfloerst 'doe, doe, doe'. En lijkt het afsluitende 'Ei, zwijg toch stil, sus, sus, en krijt niet meer' van Hoe leit dit kindeken zich in haar warme mezzo te transformeren tot 'Ei, zwijg toch stil, Zus, Zus, en brei niet meer'.

Zo benaderd, kan het woord 'melodij' niet zoeter klinken dan uit de mond van HKH prinses Christina, hoewel het met de melodieën zelve soms een andere kant op gaat. Aan het doornwoud van Maria durch den Dornwald ging blijken wat haken en ogen te zitten, terwijl ook het meerstemmig gezongen Ons ghenaeket die avondstaer niet bij uitstek de demonstratie is van een door solide ademsteun gedragen vox principalis.

Zuiver ritmisch beoordeeld kan het breed gearrangeerde glo-hohohohoho (van Gloria) in Ding dong! er mee door, en biedt het in up-tempo gehouden 'owiejowiejowiejo' in hetzelfde lied de voorzet tot een uitstekend verzorgd 'wiejowiejo' in het achtergrondkoor. De Spaanse finale, Dime niño, is een meeslepende symfonie van stem, tamboerijn en geborduurde violistische kerstpantoffels. Zo is HKH's hele kerstalbum voorzien van rijke intro's, outro's en tussendooro's, en we mochten willen dat we allemaal zo'n moeder hadden om bij het slapen gaan Jul, jul, strålande jul voor ons te zingen.